Historia Wybuchu jako epopeja.

Epopeją wbrew pozorom, może stać się każdy utwór. Musi być jedynie szczerze, radośnie przyjęty przez społeczność i przekazywać ważne w danym czasie wartości pokrzepiające zbiorowości. Następnie, by utrzymać swój status ideału, owy wytwór ma za zadanie przekształcić wcześniejsze wartości w stałe lecz przyszłościowe powiastki, które muszą przewidywać problemy pojawiające się w dalekich tysiącleciach. Później pojawia się najgorsze zadanie. Musi przekonać bardzo krytyczną, wymagającą i opryskliwą publiczność, jaką jest Szlachetna Młodzież. Ta sfera jest praktycznie nie do przejścia. Biedny kandydat do epopei zostaje rzucony na wir szkolnych przemyśleń, rozdrabniany na części pierwsze, a na końcu, po wielu miesiącach gniecenia kart i pojawiania się fragmentów na wszelakich testach, zostaje Ogłoszonym Znienawidzonym.

Czyż to nie piękne, gdy artysta widzi, że jego dzieła są opiewane rozkosznymi westchnieniami? A następnie widnieją w podręcznikach i są wpychane do móźdźców przesiąkniętych niepoukładaną i niedopasowaną do indywidualnych jednostek wiedzą... Artyści raczej tego nie pragną.

Zatem, Kultura Wyższa (bo tak też trzeba ją nazwać) zostaje niewolnicą z wyboru, zostaje zdegradowana do kultury jako takiej. Na siłę podawana jako danie główne, a nie deser, który można wybrać i dostosować do swojego apetytu lub też odrzucić.

Historia Wybuchu w Królestwie Wiecznego Lodu została uznana za najznamenitrze dzieło dziejów Wszelakości. Oparta na prawdziwych zdarzeniach, które ciągle mają miejsce w teraźniejszości. Jak to królowa mówi, jest tylko przyszłość i przeszłość, teraźniejszość to jedynie wypadkowa tych dwóch poprzednich. Historia Wybuchu jest ciągłą opowieścią, która ma właściwość przekształcania się i dostosowywania do czytelnika. Jeśli czytelnik sięga po to dzieło, oczekuje pewnego rozwiązania, nie pokuszę się o określenie jakim jest porada, bo z Historii Wybuchu wyszedłby poradnik gospodyń domowych. W wyniku strapiona istota zostaje uraczona paraboliczną historią, z której bohaterem może podzielać swe rozterki, może zadać mu pytanie kluczowe, które znajdzie posłuch dzieła. Nie dostanie jasnej odpowiedzi, lecz pociechę, iż nie tylko strapieniec jest w nieszczęśliwej sytuacji. To poczucie, że jeszcze kogoś cierpi, nie ważne z jakiej przyczyny, ważne, że odczuwa ból. To jest ponoć lepsze lekarstwo, niż logiczne i proste rozwiązanie problemu. Przecież można znaleźć sobie jeszcze jeden poważnejszy. A w ten sposób trwamy tylko w jednym, możliwe, że pogłębiamy go, lecz wszystko ma swój kres. Ilekroć będziemy się rozdrabniać nad jednym, tak będziemy zaniedbywać drugi. Pierwszy poznamy dogłębnie, tak bardzo, iż stanie się dla nas cudownym natchnieniem, pozwalającym utrzymać równowagę duchową. Co za tym idzie, cudowna wena dopadnie nas w najmniej oczekiwanym momencie. Wtedy okaże się, że owe dzieło, które powstanie w naszym umyśle, będzie nadzwyczaj podobne do Historii Wybuchu. Ot dramat epopei Lodowego Królestwa! 

Charyzmatyczne uwieńczenie błahej powiastki niechaj będzie pomocnym drogwskazem dla tych, których Ziemskie Ja Królowej darzy sympatią, bo tylko wtedy to działa. Cóż, uradowanych będzie Niewielu, gdyż Reszta marnością duchową owiana.

Oj złość królową ogarnia, wielka złość. Królowa chyba nigdy nikomu prawdziwie nie pomogła. Chyba ma zgniliznę moralną. Może jej z tym dobrze? 

[Obraz zdjęciowy wykonała Marta Leśniewska]