Stwierdziłam, że ten mini blog nabierzę trochę innego charakteru. Będę traktowała go mniej więcej jak pamiętnik. Nikt nie będzie tego czytał, będę mogła napisać to co lezy mi na sercu. Mimo tego ile mam lat, los już kilka razy nieźle dał mi w kość. Jeszcze nie jeden raz da mi mocnego kopa w dupę, żebym się otrząsnęła. Jeszcze nieraz się zawiodę. Ale żyje się dalej. 


Mimo tego wszystkiego co mnie spotyka musiałam przejechać się na jednej z najważniejszych osób w moim życiu. Na osobie, którą znam od podszewki. Żaden kawałek miękkiej skóry nie jest mi obcy. Mimo tego, że tak bardzo kochamy niektórych ludzi, oni znikają szybciej niż się nam wydaje. Mimo tego, że są gdzieś obok cały czas, ale tak naprawdę znikęli. Tak wiele non stop się zmienia. Ale mimo to, zawsze potrafimy na chwilę zwolnić, dla tej jednej osoby, w której oczach warto się zatracić. W podkrąrzonych, słodkich oczach koloru świeżego piwa. Warto chociaż na minutę powiedzieć dość całemu haosowi i odpocząć. Dać sobie ten jeden kojący moment. Tylko co z tego, jeżeli dana osoba postanowiła odejść? Na każdy jej widok, moje ciało zgina się jakby morderca stał tuż przede mną z nożem wbitym w moje serce. To cholerne ukłucie klatce piersiowej, jak 20 lat ciągłych katuszy. Co z tego? Jestem zwykłą osobą, z którą nie warto się związać. Co taka zwykła ja, mogę mieć wspólnego z takim kimś jak ty? Co zrobić? Jeżeli byłaby taka możliwość, mieć Cię obok, starego Ciebie - chociaż na minutę, oddałabym wszystko. Przepraszam, że nie jestem inna, ładniejsza, zgrabniejsza, bardziej błyskotliwa. Przepraszam, że nie urodziłam się idealną dla Ciebie. Chociaż na pozór jesteśmy dla siebie stworzeni. Nasze palce idealnie się splataja, nasze ciała dokładnie do siebie pasują, kiedy się stykają.. Nadal będę szukała odpowiedzi na moje pytania, dlaczego nie mogę Cię zadowlić, kiedy ktoś inny zajmnie moje miejsce. To nas różni - ja tak szybko nie potrawię zastąpić sobie człowieka, na którym cholernie mi zależy. Nie potrafię.. przepraszam.