Wracamy do Wrocławia ;)

Kościół pw. św. Stanisława, św. Doroty i św. Wacława to pierwotnie klasztorny augustianów-eremitów, później franciszkański, późnogotycki kościół halowy w południowej części Starego Miasta we Wrocławiu .

Ufundowany został dla upamiętnienia porozumienia o prawach do Śląska zawartego między Kazimierzem Wielkim a Karolem IV. Patroni kościoła: św. Wacław, św. Stanisław i św. Dorota symbolizowali Czechy, Polskę i niemieckich osadników. Kościół powstawał od 1350 jako trójnawowa, bardzo wysoka hala z długim, pięcioprzęsłowym prezbiterium zakończonym pięciobocznie i przykrytym sklepieniem krzyżowym. Prezbiterium ukończono w 1381. W ukończonej w 1401 nawie głównej wykonano sklepienia gwiaździste, a w nawach bocznych sklepienia przeskokowe (każde przęsło otrzymało sklepienie podparte w pięciu wezgłowiach, żebra dzielą je na siedem tarcz). Prezbiterium i nawy nakryte są osobnymi stromymi dachami (do dziś zachowała się średniowieczna więźba dachowa). Niskie, nie przewyższające dachu wieże przylegają do prezbiterium na zakończeniu naw bocznych, łączna długość budynku wynosi zaś 83 m. Początkowo wejścia znajdowały się w elewacjach bocznych. Elewacja zachodnia zwieńczona olbrzymim ozdobnym szczytem ceramicznym ze sterczynami. Od południowej strony przylegały do kościoła zabudowania klasztorne.

W 1686 wykonano bogate barokowe wyposażenie wnętrza, również budynki klasztoru gruntownie przebudowano w tym stylu. W wieku XIX w zachodniej elewacji kościoła przebito nowe wejście z neogotyckim portalem, a przed nim wytyczono niewielki plac Franciszkański. W czasie II wojny światowej kościół uległ tylko nieznacznym uszkodzeniom i należy do najlepiej zachowanych średniowiecznych budynków Wrocławia.