słów kilka o.. zhp

nie nie moi drodzy to nie pomyłka, że wybrałam tak stare zdjęcie...

to celowy zabieg.

bo kiedy robiono to zdjęcie (Pola grunwaldzkie 2006 r.) wszystko było inne, albo ja byłam inna, albo nie rozumiałam tego co się dzieje, albo wszystkie te czynniki były spełnione.

otóż JUŻ jako obiektywna osoba mogę ocenić co nieco w tej kwestii. 

to że nasze harcerstwo przesiąknięte jest biurokracją nikogo już nie dziwi w dzisiejszych czasach, w końcu takie są wymogi, jest to niezależne od nas.

ale to że zhp stało się pomocą w zdobywaniu władzy, podbudowywaniu własnego ego oraz rażącej rywalizacji, to już powinno dać wiele do myślenia. 

*z góry uprzedzam że moja opinia tyczy się konkretnie tego z czym ja się styknęłam, więc sądze że nie można tego uogólniać.

JEDNAK na terenie w którym ja działałam, rzeczywiście te zjawiska miały miejsce.

w końcu coś w tym jest skoro harcerz, który po 20 letniej "przerwie", stwierdza, że "to już nie to samo".

nie chodzi tu o ustrój państwa, o to w jakich akcjach bierzemy udział, czy stoimy przy grobie polskiego czy radzieckiego żołnierza (nie twierdzę że jest to bez znaczenia), ale o to jak bardzo zmieniła się mentalność ludzka. jaki stosunek mamy do drugiego człowieka.

kiedyś HARCERZ był wzorem, każdy chciał mieć takich przyjaciół jak ci których złączyło Przyżeczenie. [sama dobrze pamiętam swoją pierwszą drużynę, gdzie najlepszym jej określeniem była "grupa przyjaciół"]. a dziś? w drużynie... może rzeczywiście istnieją przyjaźnie. ale wystarczy, że zagłębimy się w to, a zobaczymy jaką nienawiścią pałają do siebie drużyny na obszarze JEDNEGO hufca. a czy to przypadkiem nie było tak że harcerz dla harcerza jest bratem? 

PONADTO chciałabym bardzo serdecznie podziękować za pomoc (jakiej nie otrzymałam), wsparcie (jakiego nie otrzymałam) i nienawiść (jaką otzrymałam). jesteśmy przydatni tylko wtedy, kiedy coś od nas można dostać. wtedy dostajemy pochwały, wyróżnienia, a gdy nadchodzi czas że nagle zaczyna brakować nam siły, jesteśmy wykluczani. nasz termin przydatności minął..

I tak jak powiedziałam wcześniej, nawet człowiek, który wydaje nam się wspaniały, przez to że żyje w takim świecie, i tak staje się taki sam jak inni. a wystarczy tylko jedna osoba, która zniszczy wszystko. to co inni budowali przez tyle lat.

swoją drogą to czy nie jest to ciekawe, że człowiek który nazywał harcerzy "ludźmi w śmesznych wdziankach" tak nagle poczuł w sobie ducha braterstwa?

A MOŻE chcecie zyskać w oczach społeczeństwa? przecież nie ma nic lepszego jak dobry harcerz, on zawsze pomoże, on jest godny zaufania. i niestety nie tylko dobrzy ludzie wiedzą jak działa psychika ludzka.

z zhp wiążę cudowne wspomnienia, do chwili kiedy dawałam z siebie. może nawet nie zdawałam sobie z tego sprawy, bo robiłam to z ogromną chęcią, ale tylko wtedy byłam doceniana. 

dziś patrzę na wszystko z dystansem, więc mogę z pełną świadomością wyciągać takie wnioski.

tęsknie za tymi chwilami...

ale kiedy dotarło do mnie co się dzieje, postanowiłam że już nigdy nie będę uczestnikiem czegoś tak niegodnego (trudno znaleść mi tu dobre słowo). izoluję się od tego.

jeśli kogoś uraziłam, świadomie lub nie - BŁAGAM WYBACZCIE MI!!

jeśli ktoś poświęcił chwile i przeczytał to co napisałam, niech wie że to tylko mała część moich odczuć, ale dziękuję mu za to. 

może nawet ktoś poświęcił jeszcze dłuższą chwilę i sam wyciągnął wnioski?

dajcie mi znać jak ZHP znowu będzie tym samym!

albo jak przejrzycie na oczy i zobaczycie kto jest prawdziwy, a kto tylko udaje...