Życie to sen wariata.

Dawno mnie tu nie było, przyznaję. Chciałoby się napisać tyle rzeczy, które się zmieniły, ale nie zmieniło się kompletnie nic. Monotonia nie opuściła mnie na krok. Uświadomiłam sobie, że nie wiem co będę robić po ukończeniu swojej boskiej szkoły, no tak najpierw wypadałoby ją skończć, czyż nie?

Czemu nic się nie zmieniło?
Odpowiedź jest prosta, nikogo nowego nie poznałam, kolejny raz utwierdziłam się w niektórych tezach, które postawiłam w stosunku do pewnych osób, życie wieilu młodszych osób jest o wiele bardziej ciekawsze i rozwinięte niż moje, ogólna dupa.
Czekam na kocerty inni może czekają aż ktoś w końcu pojawi się w moim życiu, ale rozczarowanie jest jak kubeł zimnej wody, tym gorsze, że gram w otwarte karty i umiem czytać między wierszami, a następnie wszystko jasno powiedzieć, taie mam usposobienie, w tym wypadku nie da się już nic zrobić. Posiadam też niesamowitą zdolność zniechęcania do siebie ludzi, co skutkuje w braku zabiegania o mnie, tak wiem, jestem sobie sama winna, ale to jest po prostu od zawsze we mnie, niskosamoocena maczała w tym palce, a może moja pseudo niskosamoocena jest tą ealną, na którą zasługuję, dlaczego nikt nie traktuje tego w tej kategorii?

Niech nikt nie myśli, że jestem jakimś ponurakiem, po prostu jak mi źle to właśnie tu się wypiszę i trochę mi ulży.

Mam cudownego Mikołajka, który jest taki słodziutki i ma śliczny uśmiech, który potrafi przenieść swoją radość na Ciebie, w przyszłym tygodniu znów go zobaczę, co wprawia mnie w nieco lepszy nastrój, radosnych chwil jest zdecydowanie zbyt mało, ale co zrobić jeśli nie ma się powodów do radości?! Czasem lepiej jest się posmucić niż w późniejszym czasie odreagować w jakiś niebezpieczny sposób. Wiem, zaczynam pieprzyć.

W piątek za 2 tyg. znów dermatolog, ja nie widzę poprawy, choć podobno nastąpiła.

Niektórzy twierdzą, że wszystko ma swój czas, u mnie cały czas trwa beznadzieja.