Na zdjęciu: Moja cudowna Alina :)

Fot: Ja

Tak mi nagle źle.

Coś we mnie pękło, w tym momencie znów coś traci najmniejszy sens.

A wciąż wydaję się, że jest normalnie, ale tak naprawdę nic nigdy nie jest i nie będzie okej.

Dasz człowiekowi palec, a on weźmie całą rękę.

Chyba zdążyłam się już do tego przyzywczaić.

Przydałoby się wolne.

Tydzień wolnego z dala od zgiełku, szkoły i obowiązków.

Taki czas na ogarnięcie wszystkiego co się wokół dzieje.

Tak wiele do zrobienia, a tak mało czasu..

Kiedy zaczynam czuć, że jest już dobrze na mojej drodze pojawia się kolejny problem.

W momencie kiedy starasz się go ominąć on zaczyna być strasznie uciążliwy.

Jak mucha wlatująca do pokoju nad ranem.

Starałam się uśmiechać, być pozytywnie nastawiona i cieszyć się życiem.

To wcale nie jest takie proste jak może się wydawać.

We wtorek skręciłam kostkę, wczoraj nie mogłam z tego powodu grać i znów wszystko się popsuło.

Było już dobrze, a ja znów źle stanęłam i ból stopniowo wraca.

Tak strasznie się cieszyłam, że będę mogła od początku ligi już grać, a wyszło jak zwykle.

Brakuję mi ludzi, brakuję mi Pauliny.

Kolejny noc z muzyką w słuchawkach, komputerem i wodą mineralną.

Czyli nic nowego.

Dobrej nocy.