tak naprawdę nie mam pojęcia, jakie słowa pojawią się tutaj. mimo tego, że mam głowę pełną myśli, bardzo ciężko jest je stematyzować. zamykam oczy zasypiając, leżę na plecach, bo tak się lepiej analizuje, i widzę rzucające się na siebie czarne plamy, setki obrazów, z których nie sposób cokolwiek wywnioskować. plan niby już gotowy, cel upatrzony, przygotowanie psychiczne do jego realizacji dawno przepadło. wszystko przychodzi zbyt łatwo, wszystko dostaje od razu i zawsze mam to, czego chcę. a tu ściana. myślę, że to właśnie ten mur, o który rozbijają się wszystkie koszmary, zawsze identyczne. to JEST ściana. mam złotą kartę Visa, czy teraz mnie pokochasz? braki w tobie uzupełniam łatkami z ideału, do twarzy ci w czarnym ideale. mała, czarna sukienka z ideału. żyję analogiami. wasze życia stają się w tym marcowym słońcu moimi mnogimi życiami. znasz moje marzenia, prawda? widzisz i nie odpowiadasz, choć twoje postawy nie wskazują na to, że kiedy zadzwonię włączy się automatyczna sekretarka. pamiętam, jak nie wierzyłem, że dajesz mi prawidłowy numer telefonu, był tak absurdalnie prosty, do dziś go zresztą znam na pamięć, choć to już tyle lat. ubierz się dla mnie jeszcze jeden raz w tę sukienkę, chcę cię tak oglądać. nie da się zapomnieć tego, jak patrzyłaś, szukam tego spojrzenia od zawsze. płonie czarna sukienka z ideału, piękniejszego ognia nigdy nie doświadczę. zimny ogień. nie zmieni się. nie wierzę, moja droga. przecież i tak wiesz, ze będzie tak albo inaczej.