Nie wierzę w cza­ry. Nie wierzę również w miłość od pier­wsze­go wej­rze­nia, ale to nie to sa­mo.
Niektórym jed­nak przy­darza się: spoj­rzą w le­wo i w gar­dle ich za­tyka, ser­ce wa­li, krew skro­nie roz­sadza. Ani jeść, ani spać. Po­dob­no. Miłość? Urzecze­nie, za­fas­cy­nowa­nie, prag­nienie,wa­riac­two - ale to nie miłość, która jest uczu­ciem najgłębszym, rośliną doj­rze­wającą po­woli. Aby rozkwitła pot­rze­ba wza­jem­nej tros­ki, zbliżenia dusz sto­pień po stop­niu, aż nie będzie ta­jem­nic, ba­rier, a sa­ma tyl­ko blis­kość, jak­by się było jedną osobą. Miłość jest dążeniem do jed­ności. Pełna jed­ność jest niemożli­wa, zaw­sze gdzieś tam człowiek
po­zos­ta­je sa­mot­ny. Ale miłość dru­giej oso­by ułat­wia is­tnienie, na­daje mu sens.

~ Paulina.

Kiedy człowiek się za­kochu­je, je­go życie nieod­wra­cal­nie się zmienia
i choćby nie wie­dzieć jak się próbo­wało, to uczu­cie nig­dy nie zniknie.