cisza. piękno pamiętnika polega właśnie na niej. 

ciszy kartek, klawiatury, myśli. nie muszę wyłączać telefonu. 

nikt z pamiętnika nie zadzwoni zapytać, dlaczego nie piszę.

bo przecież trudno rozmawia się z dzieckiem. wtedy, gdy chce się je do czegoś przekonać. 

a już niemożliwie ciężko rozprawić się z dorosłym dzieckiem. 

kiedy na szali kładzie poczucie swojej dziecinnej dumy, a nie kiedy prosi: wytłumacz mi swój punkt widzenia. 

dorosłe dziecko zabudowuje się w przekonaniu słuszności swoich myśli. nie dopuszcza błędów we własnych wątpliwych obliczeniach. 

nie daje się dotknąć. 

dorastanie jest procesem pozbawionym końca.

nie jest sztuką powiedzieć: dupa, kurwa, pierdolę to. sztuką jest pominąć wulgaryzm kiedy ciśnie się na usta jak nigdy. 

nie brakuje mi odwagi, aby wypowiadać słowa, myśli. 

lubię kiedy można mówić wszystko, nie znoszę kiedy pęta się języki. 

ale do tego trzeba mieć klasę. 

sami musimy mieć wyczucie  kiedy, co i jak mówić. 

żeby pokazać, że się ma grande cojones nie wystarczy zdjąć majtki. 

dorosłe dziecko nie może pokazać bezsilności. 

nie teraz. 

każdy błazen głęboko w środku jest smutny. 

najpiękniej, jest być obudzonym nadzieją. 

ma siłę młodego huraganu i skuteczność wody polerującej kamienie u stóp wodospadów. 

włącza uśpione rejony naszej wyobraźni. 

pozwala widzieć szerzej, barwniej, więcej. pomaga zapomnieć. 

budzi do życia życie..