Najcięższy dzień w życiu

Dziś miałam wizytę u lekarza.

Siedziałam tam ponad dwie godziny.

Miałam nadzieję, że usłyszę choć trochę optymistyczne wieści.

A było wręcz przeciwnie.

Pierwsze 20 minut było zwyczajne.

A przynajmniej tak myślałam.

Dużo pytań, bardzo szczegółowych.

Potem pojawił się temat wyników badań.

Lekarka poprosiła na konsultację innego lekarza.

Lekarza specjalistę.

Przez pół godziny omawiali mój przypadek w gabinecie.

Później zostałam poproszona o chwilę cierpliwości.

W międzyczasie zmierzono mi ciśnienie, podano mi dożylnie leki przeciwgorączkowe.

I tak minęła ponad godzina.

Potem zostałam zawołana na rozmowę.

Tym razem nikt nie owijał w bawełnę.

Specjalista był bezpośredni.

Spytał, czy jestem pewna swojej decyzji.

Czy aby na pewno nie podejmę leczenia.

Powiedział, że on na moim miejscu usunąłby ciążę, bo w moim przypadku to jest legalne.

I że wybrałby swoje życie, bo jestem młoda i jeszcze kiedyś zajdę w ciążę.

Powiedział, że wie, że to ciężkie.

Ale, że powinnam też wiedzieć, że dziecko ma równie nikłe szanse, co ja.

Powiedział, że musi mnie poinformować o zagrożeniu życia mojego i dziecka.

Usłyszałam, że bez leczenia mogę nie dożyć nawet porodu...

Zamarłam...

W tym momencie wszystko we mnie pękło.

Mój świat się zawalił.

Straciłam Ciebie, a teraz mogę stracić nasze maleństwo...

Moje życie jest koszmarem.

Tracę wszystko,co jest dla mnie najważniejsze.

Moja choroba postępuje zbyt szybko.

Umieram. Z każdym dniem zostało mi coraz mniej czasu.

Boję się. Cholernie się boję.

To wszystko mnie przerasta.

Zawsze myślałam, że umrę jako szczęśliwa staruszka u Twojego boku.

A teraz ani nie dożyłam sędziwego wieku, ani nie mam Ciebie.

Co ja złego zrobiłam, że życie odbiera mi wszystko na czym mi zależało?

Czy ja nie zasługuję na odrobinę szczęścia?