Pamiętam, jak będąc dzieckiem, chciałam być dorosła. Ta radość z otrzymanego dowodu, którego później, jak się okazało, za wiele pokazywać nie musiałam, kupując alkohol czy papierosy; uciecha ze zbliżających się 18-stych urodzin.. Wszyscy kiedyś chcieliśmy być dorosłymi. Brak ograniczeń ze strony rodziców, możliwość wyjazdu, samodzielność decyzji. Gdy patrzę na to z perspektywy czasu, wolałabym być dalej małą dziewczynką, za którą dorośli podejmą decyzję. Pamiętam czasy, gdy największym problemem było to, co na siebie ubrać albo jak przekonać rodzica do pójścia na imprezę. Ale nie. Człowiek staje się coraz starszy, życie zmusza go do podejmowania decyzji samemu, drogą błędów, bez doświadczenia, które dopiero ma zdobyć, nie wiedząc w co wsadzić ręce i kombinując, gdy żadne rozwiązanie nie jest tym dobrym. Kiedyś kolega powiedział mi, że podobno największym bólem są kamienie na nerkach. Dziś śmiało mogę powiedzieć, że nie miał racji. Największym bólem jest patrzeć, jak najbliższe osoby Twojemu sercu cierpią, a Ty nie możesz na to nic poradzić. Gdy do oczu same napływają Ci łzy, masz ochotę wziąć butelkę i się zapić, podczas gdy musisz przyklejać sobie uśmiech na twarz i udawać twardą. Gdy ludzie, którzy byli pełni życia, radości, zawsze służyli pomocą i dobrą radą, nagle nie potrafią wypowiedzieć ani słowa, są zdani na innych, choć nigdy nie lubieli otrzymywać pomocy. Patrzeć na łzy bliskich-to jest największy ból, którego nie życzę nikomu. Doceniajcie ludzie najbliższe wam osoby, bo życie lubi płatać figle. Najczęściej te przykre.