Część 2, rozdział 1.

Obudziłam się. Przetarłam oczy i zobaczyłam, że moja ręka jest nienaturalnie blada i jakby przezroczysta.. rozszerzyłam oczy i usłyszałam głos. Jak mogłam go wcześniej nie zauważyć? Był taki wielki i stał tuż obok.

- To normalne. - Powiedział umięśniony mężczyzna, lecz jego twarz dalej przypominała kamień. Gdy mówił nawet nie poruszał ustami.

- Kim jesteś? - Zapytałam mrużąc oczy. - Co się dzieje?

Zamiast mi odpowiedzieć, złapał mnie za nadgarstek i wyciągnął z .. trumny? No nie wiem, tak to wyglądało.Czułam się jak powietrze, przemieszczając się nie poruszałam nogami..

- Ja żyję? - Zapytałam.

- Nie. - Powiedział, wciąż ciągnąc mnie za sobą, nie odwracając się. Głos miał beznamiętny i obojętny. Zero emocji. To kamień.

- A Ty żyjesz?

- Nie.

Milczałam. Gdzie mnie zabierał? A może dopiero teraz przyszedł mój koniec? Może podpalą mnie na stosie? Szybko odgoniłam te myśli.

Szliśmy ciemnym korytarzem. Mój nieżyjący towarzysz trzymał w ręku pochodnię, która była jedynym źródłem światła tutaj.

Zobaczyłam na końcu korytarza dwóch strażników. Przyglądnęłam im się.. tak, to z pewnością byli strażnicy. Wszyscy troje ukłonili się przed sobą, po czym otworzono nam drzwi.

Pierwsze czym rzuciło mi się w oczy był wielki, złoty tron na kilkupoziomowym podwyższeniu, na którym siedział grubszy facet w podeszłym wieku, biło od niego coś niesamowitego..

- To Mefistofeles, uklęknij. - Szepnął mi do ucha wojownik i położył mi ciężką dłoń na ramieniu, pod której ciężarem upadłam na kolana.

- Dziękuję Ci, Peryklesie - Powiedział władca, dostojnym głosem,  a Perykles zasalutował mu zniżając głowę.

Mefistofeles skinął głową na wysokiego, szczupłego nastolatka, znaczy.. na chłopaka, który umarł jako nastolatek. Chłopak pochylił głowę i z gracją teleportował się do mnie.

- Oskar - Powiedział, unosząc kąciki ust ku górze. - Mam oprowadzić Cię po tym miejscu, zapoznać z ludźmi i te sprawy. - Ponownie się uśmiechnął i machnął na mnie ręką, bez słowa ruszyłam za nim.

Ja. Powietrze.