Zamykam oczy na ciężkich powiekach

kolejny raz zapada błogi sen.

Przechodzę przez drzwi ukojenia

i znów widzę to ciepłe światło.

Otula mnie miłym dotykiem

jak aksamitna szata.

Wokół wszystko jasne,

kolorowe i proste.

Patrze przed siebie i widzę postać.

Uśmiecha się do mnie,

oczyma błyszczącymi jak gwiazdy

daje światło miłości.

Otwiera usta, zaczyna szeptać.

Nie rozumiem słów,

ich znaczenia, ale czuję

w sercu ich genezę.

Tak spokojnie i  powoli tłumaczy,

że za cierpliwość nagroda już niedługo.

Wyciąga rękę i głaszcze me czoło.

Otwieram oczy

i niepamiętam wczorajszego bólu

i słonych łez smaku.

Nie pamiętam kim była,

jka dokładnie wyglądałą

Ale wiem, że była

w mym sercu przez chwilę istniała

i jako nadzieja nazawsze pozostała.