..

Zadręczanie się ciągle tymi samymi myślami nie daje rzadnych efektow.

Załóżmy, że skrzywdzili Cie najbliżsi, osoby które bardzo kochałeś, którym ufałeś i stanowili integralna część twojego życia.

Czujesz najpierw smutek, potem żal. Do głowy przychodzą różne myśli. Od zarzutów, pytań "dlaczego?, "Czemu?" po rozważania i próby usprawiedliwienia, a często i szukania winy u siebie.

Kiedy nie przychodzi refleksja poprawiająca samopoczucie, leczącą ból lub rozwiązanie, czy szansa na poprawę sytuacji na miejsce owego bólu przychodzi gorycz, gniew, bunt i refleksja.

Wniosek często jest okrutny i burzy cały obraz danej osoby, a w najgorszym przypadku obraz ludzkości w naszych oczach.

Nie pomagają "Złote Myśli", rady, rozmowy...

Ogarnięci negatywnymi myslami nagle w naszym zyciu stajemy w miejscu. Czas pochłania nam rozpamiętywanie i rozdrapywanie ran zamiast działanie.

Popadamy, raz w przysłowiową, czasem w dosłowną i długotrwałą depresję. Nie działamy ani w kierunku "spraw doczesnych" jak np. kariera, ani w kierunku rozwoju duchowego.

Bo jak tu wdrapywać się na szczeble kariery, kiedy energie pochłania nam przeszłośc, a dokładnie życie z przykrymi wspomnieniami z przeszłości.

Duchowo się nie rozwiniemy, bo jak skroro dusza tkwi w ciągłym smutku..

Emocje ciagle te same!

"czas uleczy nas ! - tylko dajmy mu czas! "

A ja dołożę : nie trwońmy czasu. Czas czasem, ale na wszystkie sposoby leczmy rany, bo ciągłe myślenie ani nie da efektów, ale i sprawi, że zastaniemy się w miejscu.

***

Pisząc te wypociny nie miałam na myśli tylko siebie. Bowiem myślałam o osobach, z którymi kontakt juz gdzieś zanikł, być może nie miałam ochoty. Wiem, że przeczytają to inne osoby pochłonięte owym smutkiem.. Czytając moje krótkie rozmyślenia, będą wiedziały, że o nich myśle...