do you know my poetry?

Witam serdecznie tych, którzy zdecydowali się odpalić mojego bloga, bo zobaczyli w okienku, że jest zdjęcie ze Świętym.

Pozdrowienia.

Sesja się skończyła. No tak nie całkiem, bo jeszcze jedna poprawka (jedna już za mną - zaliczona), ale będzie dobrze, tego jestem pewien.

Było niesamowicie śmiesznie.

I tak oto okazuje się, że matura to jest nic w porównaniu z egzaminami sesyjnymi.

A mówią, że NAJWAŻNIEJSZY EGZAMIN W ŻYCIU.

Gówno, nie prawda.

Ale nie sesja była w tym okresie moim największym problemem.

Kto wie ten wie, z kobietami nigdy nie wie oj nie wie się.

Ale to horror. Bo na początku pięknie, wszystko super, elegancko.

Potem ŹLE nagle.

Potem wydaje się, że już dobrze dobrze.

Potem znowu ŹLE.

A teraz? Po raz kolejny było dooobrze, oj jak dooobrze.

I znowu ŹLE.

Potem znowu dooobrze dooobrze.

A teraz nijak.

Wiem, może za bardzo do bani to biorę, może za bardzo przejmuje się, ale już dawno u mnie czegoś takiego nie było, ludzie zrozumcie ;) I wiem, że zmienny jestem w tych swoich "uczuciach" z dnia na dzień (DOSŁOWNIE, przykład z ostatnich paru dni to potwierdza) to jednak nie wiem... Zaczynam się kierować sercem, a nie rozumem, co dziwi Osę.

Bo fakt, nigdy taki nie byłem.

Ale przynajmniej pokochałem Warszawę, co mi pomaga. I to bardzo pokochałem ;)