Na ławce w parku .

Ut­wier­dziłam się już w prze­kona­niu, że nig­dy nie przejdę obok ciebie obojętnie.

Twój wi­dok zaw­sze będzie po­wodo­wał przys­pie­sze­nie pra­cy mo­jego ser­ca,

a każde dźwięcznie wy­powie­dziane przez ciebie słowo będzie dreszczem przechodzącym przez całe mo­je ciało.

Po­godziłam się już z wol­nością którą mi dałeś, 

jed­nocześnie zgadzając się na uwięzienie w sta­nie za­wie­sze­nia.

O nic cię nie wi­nię. Nie czuję żalu.

To boli - kiedyś blisko, teraz sobie obcy ludzie
I trudno, tak musiało być
Nie mam złudzeń, nie mam pretensji, nie czuję nienawiści
Wszystkiego najlepszego, obcy jest mi smak zawiści...

Czasami duma nie pozwala spraw naprawić.

Je­dynie życiu nie pot­ra­fię wy­baczyć te­go...

Tego, że nie potrafiliśmy rozmawiać o tym co nas boli, co nas denerwuje, co cieszy...

Tych wszystkich tajemnic i niedomówień, które stanęły między nami i były przedmiotem wielu sporów, małych kłamstw, zmarnowanych szans. 

Wiem, że nigdy niezapomne... Prędziej zapomne jak Się oddycha.

Mimo kłótni, łez, przykrych słów, czasem żalu i licznych pretensji nie żałuje tych wszystkich chwil spędzonych razem, a wręcz przeciwnie, one dały mi ogromne szczęście.

Szczęście jakiego nie da się opowiedzieć zwykłymi słowami.