Walentynki

    14 lutego obchodziliśmy walentynki. Niektórzy samotnie, inni nie. Święto obchodzone bardzo hucznie, choć myślę że to jedne wielkie zamieszanie. Pewna osoba, rozmówczyni z gadu napisała mi mądre słowa, że jeżeli się kocha nie trzeba nic dawać, sama miłość i przywiązanie jest wielkim prezentem. Bo jeśli kochamy w stosunku do obiektu naszych uczuć jesteśmy bezbronni, to on może zranić nas tak, jak nikt. Bóle psychiczne są gorsze od tych fizycznych, bo sami nie dajemy sobie z nimi rady. Mimo tego wszystkiego jednak dobrze, że ktoś wymyślił walentynki, dzięki temu dniu oprócz anonimowych wyznań, możemy szczerze i w sposób szczególny powiedzieć lub wyrazić to co czujemy.
    Powiało walentynkami, oj powiało. Były i już ich nie ma. Tegoroczne walentynki były piękne. Zapewne wielu jest ciekawych dlaczego. Nie będę oryginalna, zresztą nigdy taka nie byłam, a walentynki były oryginalne dla tego, że spędziłam je z najlepszymi serduszkami jakie znam, czyli moimi dziewczynami z klasy i nie tylko, muszę wspomnieć że koledzy też mieli małą rólkę w tym wszystkim. Dziś czuję, że pisać zbyt dobrze o szczęściu nie mogę, może moje przygnębienie związane jest z czekającymi lekcjami oraz nastrajaniem się o pisaniu na temat przemocy? Więc jeszcze zanim zakończę coś specjalnego:


-Ciekawy jesteś?
*Bardzo.
-A wiesz, że ciekawość, to pierwszy stopień do piekła?
*Nie szkodzi, ja lubię ciepłe kraje.
-A o czym myślisz?
*O Tobie.
-A o czym o mnie?
*Że będzie mi bardzo smutno, jak będziesz musiała odejść&
-To nie pozwól mi odejść, obiecaj!
*Zawsze będziesz moja i zrobię dla Ciebie wszystko!
-Nie trzeba wszystko...
*Tylko co?
-Tylko mnie kochaj!

I tym optymistycznym akcentem kończę dzisiejsze wywody, z okazji wszystkiego dla wszystkich wszystkiego najwszystkiego! Jeszcze zanim powiem pa, pa zachęcam do zerknięcia w linki na prawo. Znajduję się tam adres do książki, która nauczyła mnie tyle, żebym wiedziała.