Piano.

Zegarek miał do atmosfer stu, żółte auto z miejscem tylko dla osób dwóch.
Buty, dla których niejeden krokodyl zmarł i wiele rzeczy, które jego zdaniem Bóg mu dał.

Odkąd pamięta, chciała leczyć świat, na zmianę nosząc stare swetry dwa.
Kochała Nirvanę, lecz Kurt odszedł w dal, On przecież zawsze takie smutne oczy miał.

Mijali się każdego dnia, ulotki z jej ciepłej dłoni brał,

czekali, aż wreszcie ktoś da znak...

Zapomniał pewnego dnia zabrać ze sobą strach. -

Wrośnięci w siebie, a tłum rzekomy u ich stóp.

***

Bo piosenka chodziła za mną od rana. Bo dawno nie pisałam.

Bo mam nadmiar pomysłów. Bo mam za zamło czasu.

Bo czeka mnie: chemia, polski, matematyka, historia i angielski.

Bo Ann dobrze mi życzy. Bo kocha LOV.

Bo z Mecką w strugach deszczu biegłyśmy jak wariatki przez miasto.

Bo Roxett nie było o dwie godziny za mało.

Bo Wisenka ma dzsiaj urodziny. Bo życie jest niesprawiedliwe.

Bo dzięki Kasi (Mecka) naszło mnie na wersje piano.

Och, i jescze: bo Filip Edwarda nie lubi i vice wersa. To ja uciekam już

do tej nauki. Dzięki Dżoana za telefon, ty to wiesz jak człowieka

rozbawić - ale głowa nadal mnie boli. ;)

Strach. Panika. Czarna Dupa. Nic. Banał. Idiotyzm.

Brr... sobota! ;*

***

I co ja mam zrobić?

Kanapki z Nuttelą!