Niczego nie będzie żal.

Chcę już zdjęcia. Chcę wpis, który przed chwilą napisałam. Bo mi się usunął.

Chcę już spodnie. Chcę mieć spokój. Chcę odpocząć. Chcę być kochana. Chcę być szanowana. Zauważana.

Chcę wreszcie się z Tobą zobaczyć. Dobrze Sylwia powiedziała. To parodia, że mieszkamy nad sobą,

a widzimy raz na tydzień. Choć chcielibyśmy się widzieć codziennie. Miałeś być dzisiaj pod moim gimnazjum.

Nie mogłeś, bo siostra potrzebowała pomocy.

Dużo chcę, a większości nie dostanę.

Dzień jak najbardziej w porządku. Dzień w szkole, można za taki uznać.

Od razu gdy weszłam do domu, najpierw tato, potem mama.

Ojca już mam kompletnie dosyć. Niech ten dżumok już gdzieś pojedzie. Byle gdzie, daleko.

Cholernie gra mi na nerwach. Jak może zauważyć moje starania,

skoro całe dnie spędza na kanapie i wpatruje się w telewizor. Żałosne.

Czemu mój tato nie jest jak inni. Może mnie gonić do nauki, dobrze, rozumiem go.

Ale zamykać w domu na cały dzień, nie! To nie wchodze w grę.

Tak czy tak, chciałabym podziękować. Mało kto może mnie tak zrozumieć.

Warto było czekać na tą geografię. Sam na sam na korytarzu, nikt nie widzi, nikt nie słyszy.

Mimo tego, że rozmawiamy dopiero trzeci czy czwarty raz, jesteś dla mnie ważny.

Doszłam do wniosku, że jesteś ciepły. Miękki i jeszcze masz strasznie grube włosy.

Odnoszę wrażenie, że teraz każda nasza rozmowa będzie wyglądała znacznie inaczej.

Przynajmniej porozmawiamy, a nie będziesz mnie ciągnął za włosy, jak zwykle.

Lubię Cię, naprawdę. Jesteś nieco inny niz reszta chłopców, to właśnie lubię.

Pewnie przeczytasz to. Cieszę się. Wprost na pewno bym Ci tego nie powiedziała.

Znowu jest tak samo. Aśka cały czas obchodzi się z Aleks, Zośka z Karoliną a ja sama.

Oczywiście. Chociaż, Zośka z Karoliną.. niie. Je jeszcze trochę obchodzę.

Chociaż to. Żałuję, że teraz u mnie w domu nie ma nikogo, do kogo mogłabym się przytulić.

Czasami wole być zupełnie sam, niezdarnie tańczyć na granicy zła.
I nawet stoczyć się na samo dno, czasami wolę to niż czułość waszych obcych rąk.