Kubuś;*

Czasem mam ochote napisać do niego i powiedzieć mu , że nie nawidze go za to , że nas zostawił... mimo , że ja go opusciłam to on nas zostawił , to on podiął dezycje , że nie chce żyć tak jak powinien żyć w rodzinie... I nie pisze tego bo go kocham bo go nie kocham, pisze to ponieważ jest ciężko i wiem , że mogło by być inaczej gdybym sama wcześniej pomyślała i nie słuchała tych głupich obietnic... Boję się, że zniszczyłam życie mojemu synkowi , że kiedyś będzie obwiniał mnie za to , że nie ma przy nim prawdziwego taty , że będzie miał pretensje do mnie o to , że zostawiłam jego szanse na pełną rodzine , a nie zrozumie dlaczego to zrobiłam... Chciała bym , żeby Kubuś był szczęśliwy , ale im bardziej tego chce tym bardziej myśle o tym , że zawiodłam. każdego dnia gdy wstaje wiem , że będe płakać jak nie teraz to za kilka godzin bo w ciąż myśle o tym , że mogła bym się barsziej postarać o jego szczęście ...

Wszyscy sie mnie pytają czemu płaczesz a ja odpowiadam tylko 'bo mam ochote' nie potrafir ospowiedziec szczerze bo wiem , ze nie powinnam płakać bo sama tego chciałam tak mi powtarzał mój ojciec i jeszcze pare osob z mojej rodziny.... Chciała bym , żeby zrozumiała mnie jedna osoba ta najważniejsza mój obecny partner bo to on powinien mnie wspierać a nie głupio się usmiechać gdy widzi moje łzy... nawet nie chce zrozumiec...