Kaka

Didaskalia

Winniśmy sobie byli zwykłe pożegnanie,
Krótkie wytłumaczenie, didaskalia w życiowym dramacie.
Stanąć przed sobą, zerknąć z ostatkiem, zerwać owocu ostatnie garście,
Zanim odpłyniemy.

Było bezchmurnie nad naszą sceną,
Tylko skowrończy śpiew cichł za lasem,
A my tak staliśmy, pod małą wierzbą,
Miesiąc przed czasem, miesiąc przed czasem&

I nawet wtedy, choć już z daleka,
Czuliśmy ludzką radość za pasem.
A nasze małe, bezbronne serca,
Śpiewały razem z milowym lasem.

Winniśmy byli coś tam powiedzieć,
Winniśmy krzyczeć, tupać i płakać.
Winniśmy razem obrazić siebie,
Byłoby lepiej, ludzko - pomotać.

Dramat na scenie, panowie  panie, co tu się dzieje to niesłychane.
Ludzie tak bliscy, bliżsi od wszystkich, odchodzą w siną&
Daleką drogę.

Któż ich zatrzyma? Skłóconych ludzi.
Małych węgielków, na dnie wraku Życia.

Bez słowa, taktu.
Bez i przepraszam,
Odeszli w boki,
Bo duma odstrasza.