to wszystko jest takie trudne,

czuję się jakbym rzuciła się na głęboką wodę bez umiejętności pływania.

chociaż z drugiej strony krok po kroczku pnę się w górę, zaczęłam utrzymywać się na powierzchni - obym niedługo nauczyła się pływać.

czasem jeszcze miewam chwile paraliżującego strachu, utykam w marwym puncie.

ale to przecież nie koniec świata

nie teraz, to kiedy indziej

w końcu nauczę się żyć,

nie tylko wegetować.

chciałabym przestać podcinać sobie skrzydła, zrozumieć, że jedynym ograniczeniem jestem ja sama. wszyscy w koło są ze mnie dumni, dlaczego ja, najzwyczajniej w świecie, nie umiem w siebie uwierzyć. dlaczego nie umiem powiedzieć sobie - ej, agu, robisz dobrze i jesteś w tym świetna. czemu tego nie czuję mimo tych wszystkich zapewnień od osób trzecich.

najgorszym co mnie spotkało jestem ja sama.