Opowiadanie numer dwa!;)

"Wakacyjny obóz." - Część druga.

Po dłuższym czasie Sandra wraz z mamą dojechały na miejsce.

Sandra pomogła swojej mamie wypakować walizki i posłała Jej ciepły uśmiech. 

Autobus już czekał, więc Sandra szybko pożegnała się z mamą. 

- Kocham Cię, mamo! Strasznie będę tęsknić! Jeszcze raz ucałuj tatę i Filipa.

Powiedziała.

- Dobrze, córeczko! Ja też będę tęsknić! Będziemy dzwonic w każdy dzień! Baw się dobrze!

Odpowiedziała mama.

Szybko się przytuliły, dały całusa pożegnalnego i każda ruszyła w swoją stronę.

Sandra podała dwie walizki panu, który prowadził wycieczkę, a torebkę wzięła ze sobą i wsiadła do autobusu.

Niestety nikt znajomy nie jechał na ten obóz, ale jechała tam z nadzieją, że pozna nowych ludzi i każdy ją zaakceptuje.

Żeby dojechać na miejsce, w którym odbędzie się kolonia, trzeba jechać osiem godzin. Całkiem sporo.

Sandra ze zmęczenia całą drogę przespała. 

Nawet nie słyszała telefonu, który wibrował Jej w torebce.

Nagle obudziły ją krzyki i piszczenie radosnej młodzieży.

Na jej twarzy pojawił się uśmiech od ucha, do ucha. Była naprawdę szczęśliwa, ale wolała zachować spokój.

Wszystkich osób było razem dwieście. Na stronie internetowej pisało, że tylko tyle może być najwięcej. 

Sandra odebrała walizki i weszła do środka.

Ze zdziwienia prawie oczy wyszły Jej do wierzchu.

Tam było pięknie! Strasznie dużo pokoi! Widoki na plażę, basen, lodowisko, kino! Cudowny hotel!

Sandra szybko podeszła do pani, która przyjmowała kwotę za kolonię i uśmiechnęła się.

- Tysiąc pięćset złotych. Dziękuję i życzę miłej koloni.

Powiedziała pani z uśmiechem na twarzy.

Sandra wręczyła pieniądze pani.

- Dziękuję.

Odpowiedziała Sandra z uśmiechem.

W tym hotelu, trzeba było szukać sobie samemu pokoi.

Później każdy dostawał tabliczkę, podpisywał się, a ona została zamieszczona na drzwiach. 

Każdy pokój mogły dzielić trzy osoby.

Sandra przeszukała dużo pokoi, ale każdy już był zajęty, miała nadzieję, że w tym będzie wolne miejsce, bo strasznie bolały ją nogi.

Zapukała do pokoju i zapytała dwóch dziewczyn: 'Mogę się przyłączyć akurat do was?'

Dziewczyny z uśmiechem od razu odpowiedziały: 'Jasne, że tak!'

Sandra weszła do pokoju i rozpakowała walizki.

Na końcu wyciągnęła laptopa, którego położyła na stoliku obok swojego łóżka i telefon.

Gdy zobaczyła cztery nieodebrane połączenia, szybko skontakotwała się z mamą.

- Mamo, strasznie przepraszam, że nie odbierałam, ale całą drogę spałam!

Powiedziała.

- Strasznie się martwiłam, ale na szczęście nic Ci nie jest! Podoba Ci się tam?

Zapytała.

- Jasne, że tak! Jest pięknie! W moim pokoju są dwie dziewczyny. Kamila i Ewa. Są z tego roku co ja i już świetnie się dogadujemy.

Odpowiedziała.

- Strasznie się cieszę córeczko! Uciekam robić obiad, trzymaj się!

I rozłączyła się.

Wszystkie dziewczyny były za bardzo zmęczone, więc postanowiły się przespać.

CDN.

Patrycja.

Oto kolejna część! Mam nadzieję, że wam się podoba i dalej chętnie będziecie czytać moje opowiadanie!;) Później może dodam kolejną część, bo strasznie chwyciła mnie wena! A jeśli nie później, to może jutro, chociaż też nie wiem, ponieważ mam festyn i nie wiem czy się wyrobię! Tak czy inaczej, postaram się później! Miłego wiczoru, robaczki:*