Mimo wszystko cz. 14

OD AUTORKI:

Kochani Czytelnicy! Bardzo niewielu z Was komentuje, a ja bardzo, bardzo potrzebuję waszej opinii. Dodanie komentarza potrwa tylko chwilę, więc proszę Was, napiszcie co sądzicie o moim opowiadaniu. Napiszcie czy Wam się podoba, czy nie. Jestem otwarta na każdą opinię także i tę negatywną, więc nie bójcie się pisać jeżeli macie jakiekolwiek uwagi. Chciałabym poznać Wasze zdanie. To dla mnie naprawdę bardzo ważne! Z góry dziękuję za wszystkie komentarze. Ściskam mocno. P.

Mimo wszystko cz. 14

 Budzę się w niedzielny poranek obolała i w złym humorze. Głowa boli mnie niemiłosiernie i nie wiem, czy to przez wypadek, czy przez to, że tej nocy nie spałam zbyt dobrze dręczona koszmarami.
   - Dzień dobry - mówi Jayson, wchodząc do mojej sypialni z tacą załadowaną pysznościami. Uśmiecha się od ucha do ucha.
   - Nie jestem pewna czy taki dobry - odpowiadam. Marszczy brwi i przygląda mi się uważnie.
   - Źle spałaś - stwierdza - ale mam tutaj coś, co poprawi ci humor - siada obok mnie na łóżku i podaje mi tacę. Do moich nozdrzy dociera zapach świeżo parzonej kawy i jajecznicy na bekonie. W brzuchu mi burczy, gdy patrzę na te wszystkie smakołyki. Świeża kawa, jajecznica przyrządzona idealnie tak, jak lubię, chrupiące grzanki i owoce. Podnoszę wzrok na przyjaciela i posyłam mu delikatny uśmiech.
   - Dziękuję, ale nie musiałeś.
   - Owszem nie musiałem, ale chciałem - odpowiada - dokończ śniadanie, a ja przygotuję ci gorącą kąpiel. Zrelaksujesz się.
   - Jay, nie jestem inwalidą. Po prostu trochę boli mnie głowa, nic wielkiego. Potrafię sama przygotować kąpiel - protestuję zakłopotana tym, że tak się mną zajmuje.
   - Nie marudź - ruga mnie - wystarczyłoby krótkie: "dziękuję Jay, jesteś taki cudowny", ale nie, ty jesteś Audrey Collins. Musisz wyrzucić z siebie całą litanię protestów nim zdasz sobie sprawę, że i tak nic nie wskórasz - mówi naśladują moją mimikę i gesty. Śmieję się.
   - Dobrze więc - zaczynam - dziękuję Jay, jesteś taki cudowny. Teraz było w porządku? - widzę jak kąciki jego ust unoszą się, jak walczy, by się nie roześmiać. Po chwili nie wytrzymuje i wybucha śmiechem, po czym wstaje i udaje się do łazienki. Nawet teraz, gdy dzieli nas gruba ściana i odgłos lejącej się wody, słyszę jego głośny śmiech. Kręcę głową rozbawiona.
   Biorę kęs jajecznicy. Zamykam oczy, rozkoszując się jej cudownym smakiem. Burczenie w brzuchu przybiera na sile. Jestem obłędnie głodna, więc już po chwili taca jest pusta. Zlizuję akurat z palców resztkę czekolady, gdy w sypialni znowu zjawia się Jayson.
   - No co? - pytam, gdy dostrzegam jego spojrzenie.
   - Cholera, Audrey, wiem, że przyjaźnimy się od lat, ale błagam nie rób przy mnie czegoś takiego - przeczesuje ręką włosy. Przez jego twarz przebiega cień zakłopotania.

cdn.

Patrycja

Zapraszam na mojego instaragra: siemaxsiema   :)