Prawie jak miłość cz. 37

http://www.youtube.com/watch?v=cU1C7IzcLnw

"Prawie jak miłość"

POPRZEDNIA CZĘŚĆ

CZĘŚĆ TRZYDZIESTA SIÓDMA

- Kto przyszedł? pytał tato.
- Ola.
- Ola? Co ona od Ciebie chciała, znowu sprawiła Ci jakąś przykrość? pytał zbliżający się do kuchni Szymon.
- Nie, tym razem była wyjątkowo miła, jak dawniej& chciała tylko porozmawiać.
- I co, zgodziłaś się? dopytywał chłopak.
- Tak, powiedziałam, żeby przyszła o 10, pójdziemy na spacer i porozmawiamy.
- To Ty pójdziesz z nią, a ja zajmę się pracą, muszę co nieco dokończyć. odpowiedział.
- Kochanie, a pamiętasz, że dzisiaj mieliśmy zrobić grilla? przerwał tato.
- Tak, jak wrócę ze spotkania z nią, to nie ruszam się z domu. Będę miała czas, spokojnie- odparłam z uśmiechem.
Po śniadaniu od razu zabrałam się za ogarnianie, ubrałam się, zrobiłam sobie makijaż i czekałam, aż przyjdzie Ola. Bałam się tego spotkania, nie wiedziałam jak będzie ono wyglądać. Dawno ze sobą normalnie nie rozmawiałyśmy, nie wiem czego ona ode mnie chce, ani nie wiem czy będę umiała jeszcze spokojnie z nią rozmawiać. Jak to jest, że z czasem osoby bardzo bliskie, stają się cholernie obce? To jest dość trudny temat i ciężkie pytanie, na które chyba nikt nie będzie w stanie mi odpowiedzieć.
Wybiła 10, punktualnie rozległ się dźwięk dzwonka do drzwi, za którymi stała Ola.
- To ja idę, trzymaj kciuki- powiedziałam do Szymona.
- Skarbie, nie martw się, będzie dobrze, tylko wszystko ustalajcie na spokojnie, nerwy nic nie dadzą, nie pomogą- powiedział i pocałował mnie w czoło.
- Dziękuję, że jesteś przy mnie, niebawem będę- odpowiedziałam.
Wyszłam z domu, ponownie przywitałam się z Olą i poszłyśmy w stronę parku.
- Co się stało, że tak nagle zechciałaś się ze mną spotkać i porozmawiać? Twoje nowe koleżanki Cię zostawiły? pytałam.
- Nie, to ja je zostawiłam. Gdy dowiedziałam się o Twojej chorobie wiele zrozumiałam& zachowywałam się paskudnie. Jeżeli Szymon woli Ciebie, to nie powinnam się wtrącać i Wam przeszkadzać. Przepraszam za moje zachowanie, było paskudne, wiem to, szkoda, że tak późno to do mnie dotarło.
- No szkoda, wiele się wycierpiałam przez Twoje postępowanie. Chciałam to naprawić, nie chciałam, żeby to wszystko tak wyglądało, ale z biegiem czasu dałam sobie spokój.
- Nie dziwię Ci się, zachowałabym się podobnie, gdybyś tak postąpiła. Zrozumiałam swój błąd, jest mi naprawdę bardzo przykro.
- To są tylko słowa. Ufałam Ci, miałam do Ciebie bezgraniczne zaufanie, a teraz idąc z Tobą tutaj i rozmawiając, nie jestem pewna, czy aby nie ma w tej rozmowie jakiegoś podstępu. Nie wiem czy będę jeszcze kiedykolwiek w stanie Ci zaufać.
- Ja nic nie chcę Ci narzucać, ani o nic prosić. Chciałam tylko Cię bardzo przeprosić za moje haniebne zachowanie i przykrości, jakie Ci sprawiłam. Mam nadzieję, że pomyślisz o tym i kto wie, może nie przekreślisz całkowicie naszej przyjaźni.
- A to Ty tej przyjaźni przypadkiem całkiem niedawno nie przekreśliłaś?
- Eliza, proszę, nie bądź złośliwa, ja już nie chcę się kłócić.
- Ja też nie chcę, mówię tylko, jak jest. Owszem, swoim zachowaniem sprawiłaś mi dużo przykrości, ale jeszcze więcej dołożyłaś teraz. Starałam się układać sobie życie, zapominając o Tobie, a teraz zjawiasz się i myślisz, że tymi słowami coś zmienisz? Myślisz, że zwykłe przepraszam wszystko załatwi  i sprawi, że o wszystkim zapomnę? Zawiodłaś mnie. Tak, jak Ty mnie rozczarowałaś, to nie rozczarował mnie nikt nigdy wcześniej. Osoba, którą traktowałam jak siostrę, zmieszała mnie w błotem i stała się dla mnie całkowicie obca. Nie wiem co będzie dalej, naprawdę nie wiem. Na chwilę obecną nie jestem w stanie Ci nic obiecać, ani nic odpowiedzieć. Może to przemyślę, skoro naprawdę mówisz, że się zmieniłaś, ale tak jak powiedziałam- nic nie obiecuję.

cdn.

Julka.

KONKURS- ZAPRASZAM! KLIK