Pisała Natalia.

http://www.youtube.com/watch?v=teigJAzEg8w

Kochani, wysyłajcie swoje opowiadania na maila:

[email protected] :)

+ Zapraszam do poprzenich notek, szczególnie wcześniejszego wpisu! :*

Chciałabym Wam o czymś napisać. Chciałam Wam napisać, że musiałam poznać kogoś innego, kogoś kto mi zniszczy życie by zobaczyć, że miłość mam tak blisko siebie. Miłość na którą już jest za późno. Nie to, że nie chciałam miłości.. Może po prostu jej się bałam, bałam się tego że ktoś ją zrani bo jest zbyt delikatna... I wtedy poznałam Grześka. Tak przypadkiem jakoś wyszło. Zaczęliśmy ze sobą pisać, bardzo dużo pisać, ale zawsze brakowało nam brak słów jak się widzieliśmy tylko straczyło nam, mi odwagi na zwykłe "cześć" i uśmiech. Nie traktowałam go jakoś specjalnie, nie wiązałam jakiegoś uczucia czy przyszłości. Byłna początku zwykłym znajomym, z którym rozumiałam się doskonale. Naprawdę. Nauczył mnie bardzo wiele. Jak kochać życie, jak o nie dbać. Pokazał mi na swoim bagażu doświadczeń co to znaczy ból i zraniona miłość. Zaczęłam go bardzo lubić. Ale myślałam wtedy, że to zwykła przyjaźń. Wyczuwałam jak ze mną piszę, że mu zależy chociaż trochę. Chociaż patrzyl bardzo realistycznie na świat. Czasami zbyt za bardzo. Chciałam nauczyć go miłości, chciałam go nauczyć, że jedna zraniona miłość nie przekreśla wszystkiego. I chyba mi się udawało. Chciałam, żeby pokochał kogoś przy kim zapomni o wcześniejszch rozterkach chociaż w części, żeby tak nie cierpiał, żeby nie pił co weekend i nie palił tyle.. W tym czasie poznałam Piotrka. Był przeciwieństwem Grześka. Cieszył się z życia i nie bał sie uczuć, które tak krótko trwały. Nawet nie wiem kiedy to się stało, a rozkochał mnie w sobie. I jakoś sie potoczyło. Ja byłam z Piotrkiem jednocześnie pomagając przy tym Grześkowi, bo te uczucie które do niego żywiłam z dnia na dzień rozsło, chociaż teraz wiem, że tylko mi się wydawało że kochałam Piotra. Pewnego dnia gdy szłam z Piotrem za rękę w stronę szkoły zobaczył nas Grzesiek. Poczułam się dziwnie. Poczulam jakby pękło mi serce i jego mina.. jakby spadał w dół bo tego chciał.. I od tego momentu zaczął mnie unikać. Zaczął być dla mnie wredny i niemiły.. Po prostu miał we mnie wyjebane. Nie chciałam kończyć z nim tej znajomości.. Znaczył dla mnie bardzo wiele. I nawet nie wiem kiedy, a Piotrek odszedł bo mu sie znudziłam. Cierpiałam po tym. Straciłam Piotra i traciłam Grześka w jednym momencie. Po tym wszystkim kilka razy spotkaliśmy się na ławeczce w parku z Grześkiem mówiąc o niczym, często milcząc.  Pewnego razu.. i to w ostatnim spotkaniu gdy tak stałam przed nim zrozumiałam, że to jego kocham. Że Piotr był tylko osobą, która miała pobudzić to uczucie do niego. Ale pewnego wieczoru pisząc o tym Grześkowi nie zrobiło to na nim wielkiego wrażenia. Pisał jak gdyby nigdy nic.. A dwa tygodnie później napisał, że miał w tym cel poznać mnie przez namowę kolegów.  To było przykre. Piotr ze mnie zrobił zabawkę uczuciową, a Grzesiek poznał sie ze mną tylko przez kolegów po pijaku. Czułam, że serce pękło mi na pół. I mnie olał. Przestał pisać. Przestał się odzywać. Żył swoim życiem. A ja ? Ja cierpiałam tak bardzo jak nigdy. I nadal cierpie.  Pokochałam kogoś kto nie jest dla mnie. Kogoś kto by na mnie nie spojrzał nigdy w życiu gdyby nie znajomi. Od tego momentu nie chce miłości. Nie chcę zabawy. Nie chcę cierpieć.  Myślałam, że zasłużyłam na trochę szczęścia. A co dostałam? Dostałam płacz, bo mnie zraniono. Dostałam napady krzyku, w którym krzyczałam, że moja miłość nie była piękna tak jak innych. Zostałam wyśmiana, bo mnie wykpiono. Dostałam coraz częśtszych napadów złości, bo w najbardziej potrzebnym momencie w nią zwątpiłam. I żałowałam jednego.. Że dałam miłość osobie, która nie potraktowała moich uczuć poważnie.

Natalia