Tańcząca w ciemnościach 27

Tańcząca w ciemnościach - Rozdział 27

Godzinę później siedział otulony kocem z kubkiem gorącej herbaty w ręku. Przyjaciółka kręciła się po niedużym pomieszczeniu szukając cukru w szafkach. Przyglądał jej się i zastanwiał jak tak honorowa kobieta mogła zaplątać się w nielegalne badania. Miszka jakby wyczuwała jego pytanie.

- Potrzebowałam szybko gotówki, a Paweł mówił, że ma znajomego, który mi pomoże. Nie zadawałam zbędnych pytań i przystałam na propozycje owego typa- usiadła na przeciwko Maksa. - Przysięgam ci, że nie wiedziałam, że Lena tu jest! Przecież wiesz, że odstawiłabym ją do ciebie... - utkwiła w nim puste spojrzenie.

- Wierzę ci, wiem... Zaraz, zaraz. Paweł polecił ci tego kolesia?

- No tak... Do czego zmierzasz? Myślisz, że on jest zaplątany w to całe porwanie?

- O tuż to! Kiedy się z nim ostatnio widziałaś?

- Przed wyjazdem do Łeby, potem kontakt się urwał.

Devere kiwnął w odpowiedzi głową. Był prawie pewny, że raper może mieć coś wspólnego ze zniknęciem wnuczki Leandrów. Azjatka siedziała skulona, tak jakby to wszystko ją przygniatało ją. Widać było, że nie tego spodziewała się po nowej pracy. Była ambitna i dumna, tylko brak pieniędzy może zmusić człowieka do zduszenia tych cech w sobie.

- Mogę zobaczyć się z Leną? - spytał w końcu.

Miszka roześmiała się i gestem rozkazała mu, żeby szedł za nią. Właściwie nie szli długo, laboratorium od prowizorycznej kuchni dzielił zaledwie korytarz. Otwierając ciężkie drzwi znów oślepiło go to światło. Jego ukochana leżała tam, gdzie widział ją ostatni raz. Była blada, jej policzki zapadły się - wyglądała jak cień siebie. Maks pokręcił głową, siadając na brzegu łóżka. Patrzył w zamknięte oczy dziewczyny i dziękował Bogu, że ona teraz nie wie co się dzieje. Przynajmniej tak mu się wydawało. 

Przytulił twarz do jej dłoni, jednocześnie kładąc się obok. Klatka piersiowa dziewczyny miarowo się unosiła, dźwięk w równych odstępach świadczył, że jej serce bije. Do jego nosa dobiegł zapach jej ciała, tak dobrze go znał. Wpółprzymknął powieki i rozkoszował się chwilą bilskości. Marzył, żeby ten koszmar w końcu się skończył. Nie miał pojęcia ile los miał dla nich jeszcze niespodzianek. Wiedział jednak, że zawsze będzie stał u boku tej kobiety. Przysiągł sobie, że  razem będą przekraczać mosty, a jeśli zajdzie potrzeba - któryś spalą. 

Maksowi przyglądała się Miszka wraz z ekpią laboratoryjną. Zmiękły im serca, gdy zobaczyli jak Devere reaguje na widok tej dziewczyny. Obchodził się z nią tak delikatnie, było widać, że kocha ją ponad wszystko. Wszyscy zebrani zazdrościli im tego uczucia. Mężczyzna w porę opamietał się. Wydawało mu się, że wszyscy mogą go wziąć za mięczaka. 

- Chcę ją zabrać stąd - oznajmił stanowczym tonem. 

- Natrulanie - Miszka roześmiała się na widok jego miny.

Sprawie pokierowała akcją przewiezienia dziewczyny do szpitala. Maks zadbał o to, żeby miała ochronę. Bał się, że znów ktoś mu ją zabierze. Martwił się o swoje dwa największe skarby. Dopiero nad ranem dotarł do mieszkania. Jego mięśnie błagały o chwilę masażu. W drodze do toalety pozbył się ubrań. 

Chłodne krople wody przyjemnie drażniły jego skórę. Siegnął po żel i natarł całe ciało. Nie usłyszał, że kabina otwiera się, a do środka cicho wślizguje się Miszka. Poczuł jej dłonie i piersi na plecach. Przytuliła się do niego, prosząc o to, żeby kochał się z nią. Odwrócił się do niej przodem i złożył na jej wargach głęboki pocałunek...

lFACEBOOKl lPHOTOBLOGl lTWITTERl