Tańcząca w ciemnościach 15

Tańcząca w ciemnościach - Rozdział 15

- Maks?

-Tak?

- Mam pociąg za godzinę, rzucisz mnie na peron?

-Jasne- objął ją w pasie i mocno przytulił. - Zobaczymy się jeszcze?

-Jak możesz jeszcze pytać? Jesteś moim przyjacielem, przyjaciół się nie opuszcza.

Wraz z jej pociągiem odjechał jakby kawałek jego. Miszka była jego opoką, kimś kto umiał go pocieszyć. Teraz znów został z tym sam. Szybko pokonał dystans dzielący go od samochodu i z piskiem opon opuścił dworzec.

Musiał wypuścić trochę emocji, które się w nim kłębiły. Nacisnął mocniej na gaz, czuł się słaby i malutki. Bez Leny był nikim, a teraz coraz bardziej wątpił w to, że ją odnajdzie. Obwiniał siebie o to co się stało, gdyby nie on ona teraz byłaby obok. Gwałtownie zahamował.

-Cholera! - uderzył pięściami w kierownicę. - Dlaczego mnie to spotkało?!

Oparł głowę o zagłówek i starał się uspokoić. Uzyskał odwrotny efekt, rozsadzało go od środka. Wyskoczył z samochodu, a po chwili obrzucił auto licznymi uderzeniami. Zmęczony osunął się po karoserii, wyjął z kieszeni telefon i włączył zdjęcie Leny. Był mężczyzną, nie powinien płakać. Jednak bezsilność wydusiła z niego dwie duże krople. Rzucił aparat przed siebie i głośno zaklął.Ukrył twarz w dłoniach, a po chwili jego klatka zaczęła miarowo się unosić. Ciszę przerwał telefon, niechętnie podniósł się i ruszył w kierunku dzwoniącego urządzenia. 

-Co?

-Maks? Jak dobrze, że cię złapałam. Lena... - babka dziewczyny wciagnęła głęboko powietrze i roześmiała się. - Ona żyje! Znaleźli ją!

-Co?! Już jadę! 

-Poczekaj! Podam ci adres...

Pokonał drogę w szaleńczym tempie. Wpadł do szpitala zderzając się z grupą ratowników, szybko ich przeprosił i pognał w głąb budynku. Złapał przechodzącego lekarza: 

-Przepraszam, szukam Leny Włodarczyk.

- Proszę spytać się w recepcji, spieszę się.

Pięć minut potem drżąc szedł przez korytarz i oczami szukał sali numer pięć. Upragnione drzwi znajdowawły się na końcu, gdy zobaczył je poczuł się pełen życia. Przyspieszył, a zaraz przed pokojem zatrzymał się i próbował uspokić bicie serca. Nie wytrzymał dłużej, cicho zapukał i nacisnął klamkę.

Lena siedziała do niego tyłem, oglądając jakiś program telewizyjny. Na dzwięk otwieranych drzwi odwróciła głowę, obrzucając niepewnym spojrzeniem gościa.

Na jej policzku był duży siniak, a nad skronią widniało kilka szwów. Serce ścisnęło mu się na ten widok. Spojrzał w oczy dziewczyny, pragnął zobaczyć ten blask, którym kobieta obdarzała go podczas ich intymnych spotkań. Przez chwilę zdawało mu się, że oczy zaświecą tym samym żarem, jednak jej pytanie rozwiało jego nikłe nadzieje.

-Kim jesteś?

Pytanie odbiło się echem od białych ścian, a on poczuł się jakby ktoś wylał na niego  kubeł zimnej wody. Uśmiech znikł z jego twarzy, nie miał pojęcia co odpowiedzieć.

Powoli zbliżył się do jej łóżka. Poczuł ukłucie w sercu, widząc, że dziewczyna odsuwa się ze strachem w oczach. Westchnął.

- Mam na imię Maks - zaczął. 

-Nie pamiętam cię... - zamyśliła się, a po chwili roześmiała się. - Właściwie to mało pamiętam. Chwilę przed tobą pokój opuściła jakaś rodzina. Jedna kobieta twierdziła, że jest moją matką, a ja jej nie znam. Widziałam ją pierwszy raz w życiu...

Położył jej palec na ustach.

- Naprawdę nic nie pamiętasz?

- Hmm... Widzę wszystko jak przez mgłę. Moje wspomnienia składają się tylko z cieni i przebłysków, ale to na razie nie daje mi spójnej całości.

Stłumił jęk. Podszedł do okna i spojrzał na soczystą zieleń drzew.

- Długo się znamy?

Spojrzał na nią nieprzytomnym wzrokiem, a potem wrócił do oglądania widoku za szkłem. 

- Bardzo długo - odpowiedział po długiej chwili. 

- Jesteś moim chłopakiem? - spytała niepewnie.

- Coś w tym rodzaju.

- Tak naprawdę nie znam siebie... Opowiesz mi o mnie?

Zajrzyjcie na te blogi: DOMINIKA SERA KAROLINA RAP :)