Absurdy

To, że żyjemy w dziwnym kraju, to już nikogo nie dziwi. Dziwi mnie natomiast to, że sami na to pozwalamy.
Ostatnie kilka miesięcy sprawiły, że moje szeroko otwarte oczy nagle otworzyły się jeszcze bardziej, do granicy bólu.

Nieprawdopodobne dla mnie są zmiany, jakie zachodzą w naszym kraju, wśród ludzi, którzy tworzą naród i społeczność poszczególnych środowisk. Wydawało się, że nic nie jest mnie w stanie zaskoczyć, a tu psikus.
Mógłbym zacząć od wydarzeń z 11 listopada. Tylko po co? To, co nasze cudowne środowiska narodowe zrobiły jest żenujące i rzygać mi się chce na samą myśl o nich. Oczywiście, uogólniam, bo przecież media pokazują tylko kawałek. Fakt, ale ja nie opieram się na mediach, tylko rozmawiam z osobami, które same w tym uczestniczyły.
Żenujące jest to, że po tych incydentach narodowcy nasi kochani próbowali się wybielić, jak co roku, zrzucając winę na policyjną prowokację, na spiseG lewactwa, homoseksualistów, dżendżer i efekt motyla.

Zaskakujące jest dla mnie to, że ludzie zatracili w dużej mierze zdolność odróżniania obłędu od rzeczywistości. Ludzie prawicy srają nienawiścią, a ich poplecznicy zachwycają się i podniecają cudownym smakiem nowego dania. Lewica natomiast siedzi w miarę cicho i korzysta z bydła jakie robią ich przeciwnicy, by w końcu to skutecznie wykorzystać. Czekają podstępnie na odpowiedni moment. Jak zawsze.

To nie tak powinno być, to nie tak powinno wyglądać. Wszyscy chcemy zmian na lepsze. Bez dwóch zdań. Problem polega na tym, że każdemu się wydaje, że najlepiej wie, co dla innych najlepsze.
I tak zrobiła nam się wojna domowa prawica vs lewica vs Kościół vs normalni ludzie.
Tylko gdzie w tym wszystkim jest wspólne dobro? Każdy ciągnie dla siebie ile się da. Kojarzy mi się to ze sceną z genialnego dla mnie filmu "Dzień świra" (http://www.youtube.com/watch?v=XXlnjA0Wcpw).
Pora się opamiętać, bo tworząc sobie swoje bagienko sami w nim toniemy. Każdy, bez wyjątku, nawet ci, którzy są poza tym konfliktem.

To dopiero początek rozwarzań moich. Lekko nie będzie.

Ale na dzisiaj kończę. Życzę Wam w Szczodre Gody (pierwowzór świąt Bożego Narodzenia), abyście uwierzyli w siebie. Przede wszystkim w siebie. Abyście tworzyli sobie raj, a nie piekło, bagienko, czy co tam innego. Abyście potrafili dzielić się swoim rajem z innymi, by inni mogli to dalej przekazywać.
Wszystkiego najlepszego i pomyślnego!