Nie ma już naszej autobiografii

To tak jak czekać czy w świetle księzyca

deszcz spadnie a studnia

na Ziemi czeka - rzucona przy butelce

potrzebna kotwica.

Czekaniem na kilka znaków tekstowych

obudzić się rano zdołałam przy słońcu

wieczorem jak zwykle przy marzeń końcu

Śnieg spadł

I deszczem rozmydlił dźwięk owych

niemieckich piękności w lustrach piżmowych.

Udaję w drugiej osobie nie-siebię

Trenuję zawzięcie słów kaligrafię,

chcę kochać - jak kocha poeta biografię

swego przyjaciela, co adres ma w niebie.

Ledwie na świecie stawiłam pierwsze kroki

Zachwycić umiem się wiewiórczym śmiechem,

odbija na mnie się dzieciństwo echem,

sen jest odejściem od codzienności

Udaję, że snem się staję i nie wiem

Czy to mnie ze smutku dopadły boleści?

Czy oczy me usychają z miłosci?

Pamiętam jeszcze te cztery ściany

Wypełnione życia codziennością.

A teraz myśli me - kangur pijany

Upiły się szklanką z paramiłością.

Za dużo Mickiewicza i Słowackiego. W ten sposób powstał ten niedzisiejszy, nieaktualny formą utwór mojego autorstwa.

Szukam nowych form, bo ostatnio za cholerę nie potrafię rozmawiać z ludźmi. Sztuka mówienia jest sztuką trudną.

STaram cieszyć się każdą chwilą i każdym uśmiechem.

Raphael - Caravane