Tego bloga nie czytają wszyscy znajomi i nie będzie tylu pytań o co chodzi.

Dlatego pozwolę sobie wyrazić tu swoje emocje towarzyszące mi w ostatnich dniach.

Tkwię w ciężkim okresie mojego życia. Starałam się cały czas zachowywać jakąś stabilność psychiczną. Nie pokazywałam, że mi ciężko. Ale Ci najbliżsi powinni zauważyć, że rzadko na mojej twarzy widniał uśmiech. W tym ogromie złych myśli i problemów była iskierka szczęścia. Miałam tylko jeden powód by wstawać rano z łóżka i pokazywałam samej sobie, że potrafię być silna. Jeden powód - Ciebie. Przekonałeś się, że warto jest mówić prawdę. Zbyt wiele od Ciebie wymagałam. Mam tą świadomość. Wymagam od innych tyle ile od samej siebie, ale mam widocznie za wysoko postawioną poprzeczkę i popełniłam błąd. Rozumiem. Tylko, że takie coś przy moim stanie psychicznym było bardzo niebezpiecznym zagraniem. Tak jakbyś celowo mi to wszystko robił żeby mi sprawić ból albo żeby się mnie pozbyć, żebym nie chciała z Tobą być. Takie wrażenie odniosłam. Wczoraj w szkole patrzyli na mnie jak na idiotkę nie wiedząc co się ze mną dzieje. Na angielskim pani powiedziała, że jeśli chcę to mogę wyjść z sali, że mnie wypuści. Patrzyła z takim zmartwieniem. Potem się ogarnęłam, chociaż myślami byłam daleko. Później tylko na wfie zaczęłam ćwiczyć, ale w pewnym momencie zapytałam czy mogę usiąść. Iwonka wzięła mnie do higienistki. Nie pamiętam momentu jak tam szłam, wiem tylko, że Iwonka mnie za rękę trzymała. Byłam poza rzeczywistością. Nie pamiętam wszystkiego z wczoraj. Nic nie jadłam. Każdy mnie uświadamiał, że to koniec. Ja też byłam tego świadoma. Dopiero później w głębi serca poczułam, że muszę zawalczyć. Tylko dwie osoby mi napisały, że mam dać sobie i Tobie jeszcze jedną szansę. Ja wiem czego chcę. Już tak mam, że nigdy się nie poddaję. Walczę. Chcę byśmy znów byli szczęśliwi. Może jestem naiwna. Ale wierzę, że razem potrafimy zbudować normalny związek oparty na miłości.