Cześć kotecku. Dawno tu nie zaglądałem i z tego co ja widzę ty też ale muszę Tobię jakoś napisać jak bardzo bym cię w tej chwili potrzebował ._. Chodź wiem że dzisiaj nie będzie z tobą żadnego kontaktu ;/

(krótka "historyjka")W zapłaka­nych oczach można było od­czy­tać his­to­rię jego życia. Była ot­wartą księgą, do której mógł zaj­rzeć każdy. Po­mimo siły cha­rak­te­ru był zwykłą, szarą is­totą, która wie czym jest strach. Każdej no­cy był nies­po­koj­ny, bojąc się, że drzwi do jego po­koju znów się ot­worzą i z ciem­ności wyłoni się twarz pewnej osoby. Mat­ka uda­wała, ze nie słyszy krzyków zza ściany, które milkły co­raz bar­dziej za każdym ra­zem gdy w niego "wchodziła". Po uzys­ka­niu te­go, co chciała głas­kała go po głowie szep­cząc do ucha Jut­ro znów przyjdę. Nikt nie widział jego krzyw­dy, bo nie chciał widzieć. 


*Nie za­mykaj­my oczu na ludzkie cier­pienie. Każda łza może być pier­wszym kro­kiem do sa­mobójstwa...

Cza­sami myślałem, co bym zro­bił gdy­by los cofnął mnie po­now­nie na pew­ne roz­sta­je dróg& Te­raz już wiem, że poszedłbym tą samą ścieżką, po­nieważ to ta dro­ga mnie uk­ształto­wała i spra­wiła że jes­tem tym, kim jes­tem. Wyb­ra­nie in­nej dro­gi byłoby swe­go rodza­ju samobójstwem.

- Pop­roś swój sa­mochód by odeb­rał mi życie.
- Sa­m go poproś!
- Nie! Bo wte­dy będzie to sa­mobójstwo a ja chcę by było to morderstwo. 

Help ._.