To wszystko jest beznadziejne. Czuje się jakby on zabrał mi cząstke mnie i oddawał tylko na chwilę kiedy ze mną rozmawia. Ładuję wtedy baterię żeby przetrwać kolejny dzień bez tego przyjemnego uczucia troski, zaciekawienia, zauroczenia. Po prostu czuje się pusta, przeciętna, nie kochana. I To smutne, że wszyscy jesteśmy więzniami naszych uczuć.. tego nie zrobie, tego nie wypada, tego mu nie powiem bo co on sobie pomyśli. Sami dla siebie jesteśmy więzieniem każdego dnia. Ja jednak boje się uciec, nie jestem na tyle odważna. 

Wszystko jest takie przytłaczające, witaj w świecie w którym gdy pojawia się problem druga strona się wycofuję. Moja wiara w ludzi powoli jest znikoma. Ile ja mam właściwie lat na takie rozkminy ? 

*** 

LIAR