Przesłuchałem już chyba dwudziesty raz powidok 94, dla mnie cały czas wyglądasz słodko - bez konieczności wylewania herbaty na pościel.

Trwam, ale co mi z trwania. Pożal się boże, zdechnę.

Nie wiem co u mnie, gdybyś chciała pytać. Mieszkam, piję wodę, jem kolacje, śpiewam sobie pod nosem. Słucham dużo muzyki, takiej jak kiedyś. Jest mi jakby lepiej-gorzej w jednym słowie i nie potrafę wyrazić sensu ani głębi tego zjawiska. Jest stabilnie, coś na kształt łódki. Gdybym się bardzo postarał, mógłbym mieć statek, lub ogromny, luksusowy jacht, ale w mojej łódce jest mi nieopisanie dobrze. Starałem się o swoją łódkę, bo to zawsze więcej niż tratwa czy kawałek deski na której bym dryfował. Mam wiosła, staram się z całych sił, aczkolwiek sam nie dam rady wiosłować. Sam nie dam rady.

Jest mi przykro, źle i zalewa mnie żałość cholerna.

Jest mi miło, dobrze i tylko wtedy, gdy mnie gryziesz po rękach.

Uwielbiam te małe rany, albo blizny po Twoich paznokciach.

Ciężko mi, ale się przyzwyczaję, tak musi być. Muszę zrozumieć że nie będzie Cię obok, że czasem tylko przyjdziesz. Dam radę tak żyć, nie chcę inaczej. 

Mam nadzieję że jak zacznę pracę to zauważysz to jak się zmieniam, będzie mnie mniej w ciele i więcej w duszy. 

18:20 na stadionie?

nareszcie Cię przytule