Nutka.

                                                                        Rozdział 22                                                          

Nie wiadomo kiedy przyjdzie.
Niczym widmo skrywa się w ciemnym kącie skryta pod czarną peleryna.
Śmierć wszystkim dobrze znana a ciągle zaskakuje. Nie ma w niej nic złego czasem otwiera świat i drogę na lepsze życie na innym świecie. Czasem psuje wszystkie marzenia i plany. Nieraz odbiera nam bliskich i pozostawia łzy ....

Nawet się z nią nie pożegnałem. Inez& Inez zmarła. Miała tętniaka. Nagle pękł. Nic nie dało się zrobić.

Ręce całe drżą, usta zaciskają się coraz mocniej.. po policzkach strumieniami leją się łzy..

Serce pęka z bólu..

Nie mogę tego zrozumieć..

Jeszcze parę dni temu wszystko było w porządku..

A teraz jej już nie ma..

Nie ma jej wśród żywych..

I  stoję nad trumną, w której ułożone jest ciało tej pięknej dziewczyny,  która w śnieżnobiałej sukni  wygląda jak Anioł..

Dłonią przejeżdżam po sinym policzku Inez...

I czuję..

Czuję, że jest szczęśliwa..

Jej twarz nie budzi strachu..

Martwe ciało dziewczyny wygląda tak, jakby była pogrążona w błogim śnie..

A ja wierzę..

Wierzę, że jeszcze kiedyś ją spotkam..

Jeszcze kiedyś przytulę ją i powiem jak bardzo ją kocham.. A teraz..

Teraz  drżącym głosem wypowiadam słowa, które sprawiają, że  zaczynam jeszcze bardziej płakać..  a serce pęka z bólu.    

-Śpij dobrze, Inez...

                                                      KONIEC.                     

DZIĘKUJĘ, ŻE CZYTALIŚCIE MOJE OPOWIADANIE I BYLIŚCIE ZE MNĄ ;**