Motionless - Welcome nach Sybir

Niteczki mrozu też marzną w lecie

Wąsik porostów już nas nie ogrzeje

Drżenie desek nie zatrzyma głodu

Struny potrzeb dopadną nas wszystkich

Potrzymam Cię za rękę pójdziemy do lasu po chrust

Uciekając jak dawniej w-nie-własnej skórze

Kryjąc się miedzy konarami i błyszcząc naiwnym uśmiechem

Brzęczeć jakbyśmy to my łamali się pod stopami gałązek

Nie złamiemy się rozpalimy ogień naszych ciał

Nadzieja oblana pragnieniem niech się spali

Wszystko mogłoby spłonąć byle do ocalenia

Nie iskrzą się już Twoje oczy one gasną

Pajęczyny żyłek zaciemniają białka i mrok ogarnia

Półprzymknięte powieki półgłosem krzyczą ostatkiem rzęs

Przecież już nawet solanka w oczach zamarzła na szkło

Proszę nie zastawiaj się kryształem zwierciadła

Dalej będziesz omdlewać świadkiem i zakańczać się

Nie ożywia Cię nawet wpajana w usta ma gorąca krew

I ciepło ciał złączonych nie i zimne słońce nie

I krztusisz się moim żarzącym oddechem łapiesz wciągasz ale nie

Szepczesz o zapachu...

Milczenie dalsze Cię nie przykryje

I nawet gleba zbita bólem nie zmięknie na Ciebie

Może gdzieś nad śniegiem chmur przyjmą i ogrzeją

Pieczeni ze mnie nie było w Twoich ustach

Niezakrwawiony nóż nie odciął ciężaru z ud

Nie było nakarmienia ani otwarcia warg

Bez konsumpcji ciała dopadła Cię śmierć

_________________________________________________________________________________________________________

Koronka. Nią to ja jestem wewnątrz. Owinięte kulki 

naftaliny oprószone cukrem. Rozbita na biały

marmur porcelana wbita odłamkami. Spływają

mlecznymi perłami i gorzkim octem z najdorodniejszych

jabłek antonówek... Jestem niedopisana, niedokończona.

_________________________________________________________________________________________________________

Jestem wraz z jutrem Twoją skórą.

A następnie polarnym niedźwiedziem,

Wyjącym do trzeciej kwadry cyrylicę.