(byłem pełen równości i górą powagi

wytrąciłaś mnie z równowagi.)

Z mojego punktu widzenia jawi się przed oczami następujący obraz: chcieliśmy wszyscy wbiec na siebie z takimi składnikami miłości, jakie tylko udało nam się uzbierać, ale nikt nie spodziewał się, że wszystkie naraz po zetknięciu wejdą w niepożądaną reakcję chemiczną tworząc ładunek wybuchowy i siła odrzutu była zbyt duża, aby się teraz pozbierać. Można tylko patrzeć jak w oddali leży z zakrwawioną twarzą ktoś, do kogo doczołganie się będzie trwało tyle, że krew zdąży już zaschnąć i nie będziemy umieli jej zetrzeć, a ktoś inny leży zbyt daleko, żeby w ogóle móc go dojrzeć. 

Ona mi mówiła, że kamień filozoficzny to jest bzdura, bo złota jest ograniczona ilość na Ziemi i nie da się zrobić go z ołowiu ani stali, bo nie jest możliwe, żeby ilość tych substancji się w ogólności zmieniła. Nigdy nie będzie więcej złota niż już istnieje. Nigdy nie podarujemy nikomu więcej miłości niż mieliśmy wcześniej w sobie. Kiedy chcemy wydobyć jej więcej, przypadkiem łapiemy domieszki innych rzeczy i chcemy udawać, że dalej jest to czysty kryształ, ale po pewnym czasie toksyny reagują i następuje wybuch. Bardzo bym chciała mieć więcej w sobie, i rozdać to wszystko co bym miała, żeby już nigdy nikt nie dostał rykoszetem przez moje oszukiwanie się, że potrafię nakarmić kogokolwiek swoim zanieczyszczonym sercem i żebym nie musiała za karę patrzeć, jak kolejny raz nieumyślnie zatruwam kogoś na śmierć. 

bardzo bym chciała, ale skąd mam wziąć