Ryby i grzyby. 

Kiedy odwiedziłam mamę, była właśnie po czterech dniach intensywnego grzybobrania i całe mieszkanie podwieszone było suszonymi podgrzybkami, w słoikach prezentowały się opieńki w zalewie, a kanie czekały na panierkę. Kiedy więc dała mi mały pakuneczek w prezencie na moje odjezdne spowrotem do krainy wielkiego przemokniętego miasta, byłam pewna, że są tam grzyby. Kiedy odpakowałam zapanierowane placuszki i wkładałam je do mikrofali, cieszyłam się, że mam kochaną mamę i za chwilę zjem panierowane kanie, które uwielbiam.

Ość, która brutalnie wbiła mi się w dziąsło pomiędzy górną piątką a szóśtką po zamaszystym gryzie uświadomiła mi, że mam do czynienia z niefiletowanym dorszem.

Mam to po niej. Lubię zaskakiwać. Lubię zaskakiwać w ten konkretny sposób, w którym chodzi o to, żeby trzymać w tajemnicy wszystko co się robi, dopóki ktoś nie zapyta. A najbardziej wtedy, kiedy ktoś nie pyta, bo spodziewa się po tobie czegoś. Czegoś innego. 

Najgorzej, kiedy robisz to samemu sobie. Wydaje Ci się, że jesteś Wonder Woman, silne stworzenie, które nie boi się bólu, krwi, rozczarowań, stresu, a potem przypadkiem wbije sobie nowy, ostry nóż znienacka w takie uporczywie bolesne miejsce na dłoni i rozerwie zgięcie na palcu, które to nie chce dać się zatamować i jedyne o czym jest w stanie myśleć to czy zdąży pobiec do toalety zwrócić obiad, czy może wcześniej zemdleje. 

Jednak wygrałam. Nie zwróciłam i nie zemdlałam. Nawet poszłam do pracy. Piąta w tym tygodniu, bez dumy noszona rana wojenna na lewej ręce przywodzi mi dwie myśli: 1) nadal nie umiem obsługiwać naostrzonych noży; 2) chciałabym przez następny tydzień być leworęczna. Już wolałabym rozcinać sobie równiemiernie palce obu rąk. 

Jeśli jest coś, oprócz obcych ludzi, czego się boję, to się nie przyznam.