Szudajstej

Bo przyjdzie kiedyś moment, w którym nie zdążysz powiedzieć - 'byłam'. Jednak nadal jesteś. Nie chcę odchodzić we śnie, zbyt wcześnie. Bo jest nadal lato i Ty jesteś. Bo co jeśli każde słowo jest tłem w pokolorowanej książce, a my o tym nie wiemy. To jest jakaś ogromna rzeka, która rwie i rwie, a potem jest powódź i na nadmiar wody umierają wszytskie trawy. Nigdy nie chcieć więcej to może też trochę za dużo. 

Kiedyś byłam, kiedyś byłam małą dziewczynką. Pamiętam ją. Lubiła śpiewać, pełna radości tak starała się mimo wszytsko dogonić wiatr. Mimo wszytsko dogonić świat. Bo tam z tyłu było zbyt pusto i ciemno i przewijały się te niechciane, chropowate powierzchnie. Wtedy mikrofonem mogło być wszytsko, plastikowa kasa pozwalała na założenie pełnometrażowej działalności gospodarczej pod blokiem, a zwykłe krzewy zdawaly się być labiryntem. I bazą, bazą też były, bo kto nie miał bazy? I te kilka betonowych płytek wśród chwastów  jako umiłowana ścieżka zdrowia. I wtedy chciałam tylko tak zostać - z flamastrem, nożyczkami i kartką papieru. I robić laurki, i ćwiczyć pisanie 'Ala ma kota, kot ma Alę'. 

Urosłam, z moim małym sercem. Niewiele się zmieniło - nadal lubię śpiewać, pisać i robić laurki. Każdy chcę być sobą i nikt nie chcę dorosnąć. Pewnie to nie takie złe. 


Tak na chwileczkę, tak na troszeczkę.. ucieknę w nieistnienie.