osiemnastkowo.

podziało sie

dziękuję wam ;**

le jeszcze zła, uniesie życia bark
Ile jeszcze skarg, doniesie na nas czas
Ile każde z nas, udźwignie w sobie ran

Kawałek z życia boli bardziej niż jego całość
Zawołać o pomoc okazuje sie czymś za mało

Idąc przed siebie, próbując zapomnieć
Potykam sie o fakty i o miliony tych wspomnień
Pytam się siebie, jak długo wytrzymam
Bo tracę juz grunt, nie mam sie czego przytrzymać
Zdana na siebie, próbuję z tym walczyć
I dopisać znów marny scenariusza ciąg dalszy

Wiele zmian wprowadzasz, ciągle trwasz w tych planach
Mimo ze sam tego nie chcesz samo zło się przyswaja
Na barku rana już stała się twarda
Myślisz ze będziesz miał farta, a tu znów jest rozdrapana

Będzie dobrze słyszę wiecznie będzie dobrze
Mówisz mi to w oczy kiedy sam masz problem
Rozwiązania często nie ma i czuje się podle
Zawsze musze starać sie bo samo się nie rozwiąże
Chodzi o to ze z byt często się powtarza
Bo chodzi o to, że ja za tym nie nadążam
Nie ma do kogo tutaj mieć pretensji