Zbyt piękne by mogło być real...

Tak, to było zby piękne by mogło być prawdziwe albo...sabotowałam to swoimi myślami i się stało.

Jak byłam mała to bardzo lubiłam "Zbuntowanego anioła" a potem telenowele z Natalią Oreiro. No i ten Facundo Arana... ;) 

Chociaż blondyni nie są w moim typie. Zawsze wolę ciemne włosy, oczy i ciemniejszą karnacje. No tak nie zbyt Polsko. Nie mam nic do Polskich panów. :)

Cóż Pan C. jest z kraju Costa Rica (mam problem z odmianą tego kraju ;) ) 

Poznaliśmy się gdy pracowałam w Simei czyli z trzy miesiące temu. Zagadał i potem się potoczyło.

Po tym gdy byłam niewidzialna i zdecydowałam się zakończyć relacje miło było doświadczyć troski, rozmowy, zauważenia i chyba

przegapiłam czerwone flagi. A może ich nie widziałam?

No bo jest szacunek, rozmowa, zrozumienie, wspólne spędzanie czasu i wiele innych rzeczy ale ON się we mnie nie zakochał i nie chce relacji, związku bo się do tego nie nadaje.

Lubi swoją wolność.

Proponuje mi przyjaźń...

Nie znoszę za dobrze odrzucenia więc nadal to trawię i mam uczucie które nie wiem jak nazwać. 

Wiem że jestem zmęczona mentalnie. Może nigdy nie stworzę relacji.

Może moje traumy to jakieś piętno i nie jest mi pisane doświadczyć miłości romantycznej z partnerem?

Przecież są na tym świecie też ludzie samotni.

Staram się po prostu skupić na innych aspektach. Uczę się niderlandzkiego, odpoczywam, jestem na zasiłku chorobowym.

Walczę z tym żeby nie pochłonęły mnie czarne myśli i żebym nie myślała o sobie źle, że jestem niewystarczająca.

Gosia