OO4

Przyszła jesień, którą kocham. Ale boli.. jak zawsze. Jestem sama i zamarzam znowu, bez Ciebie, bez nikogo.

Blada twarz w oknie, rozciągnięta koszulka, szerokie spodenki, rozmazany makijaż i brak tej głupiej chęci do życia.

Ufam. Płaczę. Przebaczam. I to mnie niszczy.

Ogarnąć się w 15 minut i wyglądać cudownie, wziąść ostatni duży gryz tosta z dżemem, dać szybkiego buziaka facetowi marzeń z plakatu, wybiec z domu na ulicę Nowego Jorku, spędzić dzień w pracy, którą będę uwielbiać i wrócić do ciepłego, przytulnego domu, przytulić się do najsłodszego kota, walnąć się na kanapę włączając telewizor, złapać za telefon i odczytać: Zaraz będę, wychodzimy do kina skarbie. Tak, właśnie tego chcę za 1O lat.

Weź słuchawki i wyluzuj. Nie tylko Ty jedna straciłaś to na czym Ci zależało.

W życiu rozdupienie, w głowie wkurwienie.

A najgorsze jest kiedy mówię kumpeli, że mam już na niego wyjebane. A ona tylko kiwa głową i mówi: I tak widać, że nadal Go kochasz.

Poznaliśmy się przypadkiem. Teraz nie mogę bez Ciebie żyć.

Pijacko po chodnikach zatacza się uśmiech.

Pieprzyć tych, którzy karzą Ci się zmieniać. Albo zaakceptują Cię taką jaką jesteś, albo niech spierdalają. Proste.

Nie przepraszaj za to co czujesz. To jak przepraszanie za bycie prawdziwym.

Nie zapomnę, mimo wszystko..

Mijamy się rytmem bicia serc.

Parodia słów niewypowiedzianych.