Po raz tysięczny mój organizm oddaje ostatnie tchnienie i przestaje walczyć. Mówi do życia:
"A bierz sobie ten ostatni zakichany oddech, to ostatnie wzruszenie głosu, to ostatnie mrugnięcie powiek. Po co mi to? Mam walczyć i się z Tobą użerać życie? Całe życie użerać się z życiem. Komedia co? Wstaje rano pobudzam to ciało do ruchu, a Ty życie i Twój cwany kolega los odbieracie mi całą radość dnia. Kiedy jestem pełen sił i chcę żyć..to pada deszcz, wieją wiatry, ludzie kradną torebki na przystankach, obrabiają sobie dupy na ulicach, mordują się, biją własne dzieci...okaleczają się fizycznie i psychicznie, to jest chore! Tak życie do Ciebie mówię. TO JEST CHORE! Po co istnieje szczęście kiedy jest one niedostępne, jest jak rarytas z wyższej półki. My zwykli szarzy ludzie przechodzimy obok witryny widzimy szczęście i mówimy do siebie: kiedyś to zdobędę, na razie mnie nie stać, ale kiedyś..
I co? Zdobywamy to? Nie, ale dzięki Tobie żyjemy myśląc, że kiedyś tego dosięgniemy. Może lepiej nam pokazać na samym początku, że jesteśmy do niczego? Rodzimy się by umrzeć, to takie ciekawe hasło. Motywujące. Szczere,......prawdziwe. I myśląc o tym spadamy na samo dno. Czarna dziura w naszej głowie pochłania kolejne sekwencje liczb, symboli, znaków, obrazów. Sekwencje pieknych wspomnień"