mówisz, za mną chodzisz

Jestem typem człowieka wiecznie poszukującego - siebie, szczęścia, odpowiedzi, miłości, wiedzy, antidotum na zło świata, na chaos. Czasem nachodzi mnie ochota by położyć się i więcej nie wstać, ale bez obawy, codziennie rano zaczynam pierwszy dzień życia, a co wieczór je kończę by znów zacząć. Nieustająca gonitwa po kole fortuny, raz na górze raz na dole. Nie jestem zła, przynajmniej sama siebie za taką nie uważam. Po prostu mam inne podejście do pewnych spraw niż inni, inaczej reaguje w mniej lub bardziej konkretnych sytuacjach. Z reguły staram się postrzegać świat przez różowe okulary, ale czasem mi nie wychodzi, nie umiem uwierzyć, że ludzie potrafią być po prostu /dobrzy/. Szukam dziury w całym, jakiegoś poluzowanego haczyka, który dotknięty sprawi, że kurtyna opadnie, a na scenie pozostanie obłuda i fałsz. W opozycji do mego społecznego pesymizmu stoi moja umiejętność dostrzegania piękna w małych rzeczach, pozornie błahych i... brzydkich? Nie umiem tego wyjaśnić, wyszłoby to zbyt pokrętnie. Spróbuję prościej - nie lubię pająków, panicznie się ich boję, lecz dostrzegam w nich piękno. Bo mimo wszystko są piękne, bo mimo wszystko wierzę w ludzi. I to jest najgorsze.