z moncikiem

więc tak (no nie, znowu zaczynam zdanie w ten sposób) przeżyłam. jestem maksymalnie zmęczona i maksymalnie zadowolona. straciłam połowę swojego paznkocia ale nie płaczę zbytnio, przecież i tak to była ta rozdwojona połowa. wczoraj znów dotarło do mnie że lepiej być wieśniakiem z pochodzenia niż z zachowania. cóż, każde doświadczenie w życiu się przyda. nawet to po którym zmęczenie nie pozwala ci zasnąć.

jedno jest pewne: Poznań o 6 rano jest naprawdę ładny <3

dzisiaj znowu sobie pobiegam. jak Boga kocham, w tym mieście nie można się zatrzymać. wszyscy narzucają takie cholerne tempo. wszędzie trzeba się śpieszyć.

codziennie na swojej drodze spotykam ludzi, którzy pokazują mi że można wszystko zmienić. że w każdej sytuacji można, a nawet trzeba znaleźć coś dobrego. to miłe bo później to ja idę i staję się taką osobą.

kiedyś napisałam, że chciałabym spakować wszystkie złe wspomnienia do walizki i schować. jakie to było głupie i dziecinne. gdybym to zrobiła niczego bym się nie nauczyła. kolejny raz wchodziłabym w coś, co od początku było skazane na porażkę. teraz siedzę sobie w mojej 1/3 pokoju, przez otwarte okno wleciała kolejna osa a armstrong po raz kolejny przekonuje mnie, że świat jest piękny.