sen. zen.

Ależ miałam piękny sen.

Wszystko było tak, jak powinno być.

Fioletowy tulipan.

Splecione ręce.

Długi, bardzo długi spacer.

Bicie serca.

Tylko jeszcze to 'siostro'!

Czy można zakochać się w śnie? Chodzi mi o wyobrażenie człowieka.

Czy to naprawdę jest aż tak beznadziejne?

Chyba muszę się z tego uwolnić. Bo niby bywa świetnie - na przykład wczoraj. On zauważa zdecydowanie więcej niż przeciętny facet. I na dodatek mam prawie 100% pewności, że ten akurat nie chce się podlizać. Bo i po co mu to?

Zauważył kredkę na oczach - normalnie się tak nie maluję.

Zauważa nowe kolczyki.

Stwierdził, że ładnie wyglądam.

Pamięta, że zawsze mam zimne ręce.

Wczoraj siedzieliśmy obok siebie, dosyć blisko (hmm, może dlatego, że w cztery osoby na trzy osobowej kanapie?;)) i jakoś tak się złożyło, że w pewnym momencie dotknęliśmy się palcami. Oboje mieliśmy założone ręce, więc w ogóle nie było tego widać (a przynajmniej mam taką nadzieję). I złapaliśmy się za palce najpierw, potem zaczeliśmy się bawić... To było takie cudowne. No dobra, wiem, że nic z tego nie będzie. Powiedział mi. Ale ja naprawdę nie chcę słuchać.

Czemu ja ciągle mam nadzieję?

Teraz zrobimy sobie odpoczynek - na początku tygodnia mam iść z Paulą po szal (tylko jeszcze nie wiem, po który - zielony, fioletowy, a może szary?) Znając życie i ten tydzień minie dosyć szybko, i znowu będzie piątek. I może coś się wydarzy... Mam dwa tygodnie do jego urodzin, ale nie będę przesadzać. Z planu kończę po 7 lekcjach - czyli o tej samej godzinie co on. Ale pewnie będę miała włoski na ósmej. Tylko kiedy będzie druga godzina włoskiego?

Tak więc teraz robię sobie od niego urlop. Może się stęskni - byłoby miło - i sam się odezwie?

A za dwie godziny spotykam się z Kat.! Ona mi pomoże - zawsze jest, gdy jej potrzebuję.