No i... dlaczego takie jest życie?

Co?

Po co? Nie wiem.

Gdyby nie istniał strach we mnie mocno zagniezdżony...

Że jak zawsze... że już nie potrafię... że znów to samo...

Gdybym wiedziała, była pewna siebie, swych działań... że już nie wyprowadzą mnie na manowce.

Teraz problem tkwi może we mnie. Choć nie bez powodu.

Nie chce już nikomu sprawiać bólu i przykrości. I dlatego to też.

Można czasem walczyć. Ale czasem to jeszcze bardziej rani i budzi strach. Może czasem lepiej odpuścić.

Dla własnego i czyjegoś dobra.

Nie ważne.

Smutno mi troche. Że nie wszystko trwa wiecznie. Że niektóre rzeczy przemijają lub zmieniają się.

Chciałabym być tą wesołą, pełną życia i nadzieii dziewczyną z 2008 roku, która wierzyła w ludzi w siebie i w miłość. I nie zastanawiała się, nie analizowała. Za to czuła. Cokolwiek. Ale czuła, potrafiła czuć.

2192