Teoretycznie to już się skończyło. Ale wierzę, że to nie jest właściwy koniec. A raczej początek, czegoś innego, czegoś co może zmienić pewne stosunki. 

Przykro mi, to fakt. Ale trzeba iść dalej. 

Moje uczucia się nie zmieniły i trudno będzie mi się tego pozbyć, ale chciałeś tego co się stało, a ja przynajmniej ten jeden raz chciałam dać Ci to, czego oczekiwałeś. Chyba za bardzo kosztem mnie, ale ja przywykłam już do takich sytuacji, do tego, że wiele rzeczy odbywa się kosztem mnie.

Edit 16:52. 

Wiem, minęło dopiero pół godziny.

Ale jestem w rozsypce. Mam takie wahania. Przykro mi :(

Właśnie w takich chwilach myślę sobie "Boże, pozwól mi umrzeć, ale nie pozwól mi cierpieć". Dla odmiany powiem "Boże, albo dasz mi siłę, abym to przetrwała, albo mnie stąd zabierz, albo zrób coś, żeby sytuacja się zmieniła"...

Odszedłeś zostawiając mi tylko ból. Tęsknię i czuję, że jesteś kawałkiem mnie, ale jesteś teraz tak daleko, że po prostu ta część mnie, która należy do Ciebie zwyczajnie umrze z tęsknoty.

A najgorszą śmiercią jest śmierć z tęsknoty.