Mam straszne problemy psychiczne. Nie potrafię się odnaleźć. 

Jedzenie mnie odrzuca. A wszystko co zjem ląduje w kiblu lub znajduje swoje miejsce w moim ciężkim sumieniu, które mnie zrzera po kawałku. 

Nie, nie płaczę z tego powodu. 

Mam ważniejsze problemy na głowie, a ten akurat nie jest najistotniejszy.

Czasami mówię sobie, że jestem histeryczką. Ale jak nie histeryzować w takich sytuacjach, w których przyszło mi się znajdować? 

Życie jest niesprawiedliwe. Pogodziłam się z tym. Ale czasami naprawdę jest mi ciężko. I z tego powodu płaczę. Że jest tak ciężko, a ja nie jestem w stanie tego udźwignąć. Wziąć się w garść i iść do przodu.

Czekam na wakacje. Możę ułożę sobie wszystko w głowie, raz a porządnie.  Może pogodzę się ze wszystkim, co do tej pory tak strasznie mnie przytłacza i ogranicza wykorzystywanie życia w pełni. 

Bilans? Nic, nie jestem w stanie tknąć czegokolwiek.