wracam

Tyle czasu minęło od mojego poprzedniego wpisu, za co jest mi głupio.

Od tego czasu wiele spraw uległo zmianie.

Wakacje.

Najpiękniejsze w moim życiu i tylko w tym miejscu mam odwagę się do tego przyznać.

Miłość? Ja potrzebuję czasu.. 

Mam w głowie tyle cudownych, wakacyjnych, letnich uśmiechów, 

tyle słów i gestów, a to wszystko sprawia, że jest mi jeszcze ciężej niż kiedykolwiek-

wrócić do szarej rzeczywistości.

Odbicie zrozumienia i poczucie piękna w męskich oczach nie pozwala mi

zamknąć za sobą wakacyjnego działu, a co najpiękniejsze- POZWOLIŁO MI UWIERZYĆ W SIEBIE.

Pragnę jednak wrócić do Was, dzielić się każdym sukcesem jak i każdą porażką.

Teraz? Szkoła. Nienawidzę tego miejsca. Jestem tam zupełnie innym człowiekiem.

Wchodząc tam gubię pewność siebie i miłość, którą darzę życie. 

To dla mnie tak cholernie trudne. Umieram ze stresu, 

a to odbiera mi wszystko, co piękne.

Zaczynam na nowo, razem z Wami w ten cholernie ciężki czas powrotu do monotonii.

Mam nadzieję, że przyjmiecie mój powrót otwarcie i otulicie swymi ramionami wsparcia!